I came from a very rich family. And because I was the only child, I could easily get what I wanted. Kapag may gusto ako, nakukuha ko agad. Hindi ko na kailangan pang magsabi nang dalawang beses. They would always give me everything my heart and eyes desired. Maybe that was the only way they knew to express their love and care for me.

My mom and dad were both busy with our business ever since I was little. Palagi silang wala sa tabi ko. I did not even remember any good memories wherein they were both by my side. Mas marami pa silang oras na ginugugol sa pag-aasikaso ng mga business namin rather than taking care of me. That was why they poured their love through material things I asked from them. They thought that the most expensive things in the world were enough to fulfill their duties as my parents.

I was aware that everybody around me hated me so much. They often called me names behind my back—spoiled brat, sutil, masamang ugali, demonyita, and so on. But I did not really care about the things they said about me. People who talk behind your back are worse than trash. Hindi ko naman sila masisisi kung gano’n ang tingin nila sa akin kung gumagawa ako ng mga paraan para mapaalis sila sa mansiyon.

Habang lumalaki ako, gumagawa ako ng mga kalokohan para isa-isang mawala ang mga katulong at guards sa mansiyon. Nandiyan iyong susunugin ko ang mga damit nila; bubuhusan ko sila ng juice sa mukha; maglalagay rin ako ng mga palaka sa maids’ quarter at magkakalat kahit kalilinis lang. I know, cruel as it may seem, pero `yon lang ang alam kong paraan para makuha ang atensiyon ng mga magulang ko.

I thought kapag wala nang mga katulong and guards sa mansiyon, uuwi sila para sila na mismo ang mag-alaga sa akin. Para magkaroon na sila ng time para sa kaisa-isa nilang anak. I really wanted my dad to ride with me whenever I go to school. I always wanted my mom to comb my hair when I wake up. Gusto ko sila kaagad ang makikita ko sa umaga paggising ko. You know, typical family bonding everyday. Material things weren’t important to me because I had always dreamed of their attention and love.

But no matter how hard I tried, my parents didn’t seem to care. Kapag may umaalis na katulong, may makukuha agad sila. Kapag may magre-resign na guard, may pamalit agad sila. Ganyan ang cycle na nangyayari sa mansiyon. But I didn’t give up. Habang lumalaki ako, parami nang parami ang umaalis at dumadating sa mansiyon namin. It was getting frustrating, really. Nakakapagod manlimos ng atensiyon sa sarili mong mga magulang. It was like the loneliness that was living inside my body was slowly drowning me.

Naalala ko ang family bonding sa school namin before. I was just eight years old back then. Hindi naman ako umasang makakarating pa ang mga magulang ko, pero sinabi ko pa rin na may event sa school. They told me they were going to attend dahil tapos na ang business trip nila outside the country. Sa sobrang saya ko, napatalon ako sa kama while screaming. Halos mapunit ang mga labi ko sa kakangiti. I was looking forward to that day. I was looking forward to our family bonding.

Napansin ng mga katulong namin na hindi na ako gumagawa ng kalokohan. Akala nila, nagbago at bumait na ako. Hindi lang nila alam na masaya ako dahil uuwi ang mga magulang ko para samahan akong um-attend sa event. Iyon ang kauna-unahang beses na dadalaw sila sa school na kasama ko. Halos hindi na ako makatulog sa kahihintay na dumating ang araw na uuwi sila.

Dumating na ang araw ng family day sa school. Ang aga kong nagising noon. Ako na mismo ang naligo at nagbihis mag-isa. Todo ang ngiti ko habang naglalakad papunta sa kuwarto ng mga magulang ko. Kabado pa ako nang buksan ang pinto nila. I took a deep breath before opening the door.

“Good mor—” Naputol ang sasabihin ko nang tumambad sa akin ang empty room ng parents ko. It wasn’t really empty, though. Their room was filled with expensive and luxurious things. But because my parents weren’t there, it felt empty inside.

Nilakasan ko ang paninindigan sa sarili. Even if I were on the verge of crying, I fought the feeling. Kahit ang bata ko pa, nakaramdam na agad ako ng paninikip ng dibdib. They had sworn to me they would attend my special day, but they failed to keep their promise. Umasa ako kaya nasaktan ako. I smiled bitterly. Ano pa ba’ng bago? Palagi namang ganito. Kailan ba sila naglaan ng oras para sa sarili nilang anak?

Dumating ako sa school na walang expression sa mukha. My eyes were as cold as ice. My lips were in a straight line. Hindi ko magawang makaramdam ng kahit anong emosyon habang nakatingin sa paligid. Lahat ng schoolmates ko ay kasama ang mga magulang nila. They were happily talking to each other, laughing to their hearts’ content. While here I was, walking with my maid beside me.

That time, I really felt unwanted. I felt like I was walking alone in the dark side of the Earth. Everything that I was seeing seemed so far away from me. Lahat ay nasa malayo. Ako lang ang nag-iisa.

Ilang beses ko nang gustong umiyak, pero hindi ko magawa. Ayokong iyakan ito. Kahit bata pa ako, sinabi ko sa sarili ko na malakas akong babae. I am Angeline Cruzette Sy—the daughter of one of the richest families here in the Philippines. I marked to myself that nobody wanted me. Nobody really cared for me. Even my own parents didn’t want me. I was alone. I had everything, but at the same time, I had nothing.

Mas naging doble ang kasamaan ng ugali ko habang lumilipas ang panahon. There were times pa na umiiyak na ang mga katulong sa harap ko. May ginupitan ako ng buhok. May binuhusan ng pintura. Naglagay ng mga pulang langgam sa damit ng isa sa kanila. Lahat ng kalokohan ay ginagawa ko na hanggang sa mapaiyak na lang sila at umalis ng mansiyon.

One time, habang nag-iikot sa garden ng aming mansiyon ay narinig kong nag-uusap ang mga maid sa sarili nilang quarter. Sumilip ako sa bintana at nakita kong nag-iimpake na ang maid na kararating lang noong isang araw.

“Grabe na talaga `yang batang `yan. Hindi ko alam kung saan nagmana. Ang bata-bata pa, pero ubod na ng sama ang ugali. Mababait naman sina Mr. and Mrs. Sy. Kaya siguro hindi `yan binibigyan ng atensiyon dahil masama ang ugali. Paano mo mamahalin ang anak na ang sama ng ugali?”

“Sinabi mo pa. Walong taong gulang pa lang pero ang sungay, ang haba-haba na. Hindi ko na kayang tumagal dito. Ayoko na. Magre-resign na ako. Hindi ko na kaya ang mga pinaggagagawa ng demonyitang bata na `yan. `Yan ang papatay sa akin, eh.”

“Kaya hindi ko masisisi si Mr. and Mrs. Sy kung mas gusto nilang wala rito kaysa kasama ang anak nila. Magkaroon ka ba naman ng ganyang anak, tingnan na lang natin kung hindi ka masuka.”

Sumikip ang dibdib ko dahil sa mga sinabi nila. But just like before, I didn’t cry. Their words were like sharp swords that were continuously stabbing my heart. I was weak inside, but I never let it show. I continued to pretend that I was tough and strong outside. I immediately went inside their quarter, saka nagsalita.

“O, tapos na kayo?” seryoso kong tanong sa kanila. “Mga mahihirap! Lumayas na kayo rito. Hindi ko kailangan ng mga katulong na pangit.”

“Talagang lalayas na ako rito!” Sumagot ang isang katulong. “Hindi ko kayang tumagal sa isang lugar na kasama ang demonyitang tulad mo. Kay bata-bata pa, pero ang sungay ang haba na!”

“Kung demonyita ako, ano ka? Kabit ni Satanas o baka naman kanang-kamay ni Lucifer?” natatawa kong tanong. “At ikaw!” Turo ko ro’n sa isa pang katulong. “Mag-impake ka na rin. Lumayas ka na kasama ng kabit ni Satanas at bumalik na kayo sa ilalim ng lupa. Mga mukhang nuno sa punso.”

Lumayas na ako sa harap nila pagkatapos kong sabihin `yon. Alam kong masyadong matabil ang dila ko para sa edad ko noon. Pero masisisi ba nila ako? Everything I said came from them. Sa kanila ko lang natutunan ang mga salitang hindi dapat sinasabi ng isang bata.

Pagrabe nang pagrabe ang ginagawa ko sa kanila. Ang pinakamaikling maid na nag-stay ay twenty-four hours habang ang pinakamatagal naman ay three days. Lahat sila umiiyak habang nililisan ang mansiyon namin. Habang ako naman ay nakatingin lang sa kanila habang nakangiti, tulad ng isang demonyita na sinasabi nila.

Lahat ng tao sa mansiyon at even sa school ay ilag sa akin. Walang lumalapit para makipagkaibigan. Walang gustong kumilala sa isang tulad ko at sa totoong ako. Lahat sila’y naglalagay ng distansiya sa sarili nila. Para akong may sakit na nakakahawa kaya iniiwasan. Siguro kung walang malaking share ang mga magulang ko sa school, matagal na akong na-kickout. Pinapakisamahan lang nila ako dahil ayaw nilang ma-cut ang financial support na natatamo nila sa mga magulang ko. Pero alam kong every single person in our school hated me to death.

Hindi lumilipas ang araw na wala akong ginagawa sa mga maid sa mansiyon. Parang naging routine ko nang paiyakin sila at palayasin isa-isa. I was like that growing up—mean and rebellious. But honestly, I was only a kid who wanted attention. Ginagawa ko lang daw lahat ng iyon dahil masama ang ugali, spoiled brat, sutil, at demonyita ako. Little did they know I only did those things because I wanted to get noticed, acknowledged, and loved.

One time, may isang bagong katulong na dumating. I thought she was just like the other maids that came in before her. Akala ko, hindi siya magtatagal. Ginawa ko ang lahat ng kalokohan sa kanya, pero hindi siya nagagalit. Instead, ngingiti lang siya sa akin saka aalis sa harap ko. Ibang-iba siya sa mga katulong na panlilisikan na ako ng mga mata kapag inapi-api ko, pero siya, hindi. Kumikinang pa rin sa ngiti ang mga mata niya.

Nasa swimming pool area ako noon at kumakain ng dessert. Naglilinis sa swimming pool ang bagong katulong. Nakaisip ako ng bagong kalokohan kaya mabilis akong tumayo at itinulak siya sa pool. Tinawanan ko siya no’n at hinintay siyang magalit, pero hindi nangyari. Nakitawa lang din siya saka ako winisikan ng tubig na parang nakikipaglaro.

“Ahh! Gusto mong magwisikan ng tubig! Yari ka sa akin,” sabi niya habang umaahon sa tubig.

Napatitig lang ako sa kanya dahil sa naging reaksiyon niya. Why? Why didn’t she get mad? Dapat ay magagalit siya. Dapat sasabihan na niya ako ng kung ano-anong masasakit na salita. Bakit nakangiti pa rin siya?

Tinitigan ko lang siya saka bumalik sa kinauupuan ko. Iniisip ko kung bakit hindi siya marunong magalit. Naramdaman ko na lang na umupo siya sa tabi ko saka nagsalita.

“Alam mo, Angeline, naiintindihan kita,” panimula niya. Hindi ako tumitingin sa kanya. “Alam kong ginagawa mo lang `yang mga kalokohan na `yan dahil gusto mong mapansin. Gusto mo ng atensiyon. Gusto mong makaramdam ng pagmamahal sa paligid mo. Nais mo lang ng isang tao na titingin sa `yo bilang isang batang humihingi ng kalinga. Pero dahil hindi ka naiintindihan ng mga tao sa paligid mo, sinasabihan ka nila ng masasakit na salita.”

Napatingin ako sa kanya at nakita kong nakatingin din siya sa akin. Muli siyang ngumiti.

“Huwag kang mag-alala. Nandito ako. Ako na ang titingin sa `yo. Ako na ang kakalinga sa `yo. Hindi mo na kailangan magbalat-kayo na isang sutil na bata, na isang demonyita. Alam kong sa kaibuturan ng puso mo ay mabuti ka. Hindi ka naman talaga demonyita at isa kang angel. Parang pangalan mo.” Ngumiti siya.

Doon ko unang naramdaman na gusto kong umiyak hindi dahil nasasaktan ako, kung hindi dahil natuwa ako sa sinabi ng bagong katulong. Sa kauna-unahang pagkakataon, may isang taong nakaintindi sa akin, may isang tao na nakakita sa kung ano talaga ako. Naramdaman ko na lang ang sarili ko na lumuluha kaya nagulat ako nang bigla niya akong yakapin.

Naging maayos ang pakikitungo ko kay Yaya Lordes pagkatapos n’on. Sa lahat ng katulong namin, siya lang ang kaisa-isang pinakikisamahan ko nang maayos. Palagi siyang nasa tabi ko—sa pagkain, sa school, sa paglalaro, at sa pagtulog. Parang siya na ang tumayong magulang ko. Sa unang pagkakataon, nakaramdam ako ng pagmamahal mula sa isang taong hindi ko kaano-ano.

But I thought it would last long.

May usap-usapan ang mga maid nang mapadaan ako sa kitchen. Kasalukuyang nanonood kami ni Yaya Lordes ng isang anim é movie noon. Kukuha sana ako ng cookies nang marinig ko ang pag-uusap nila.

“Nawawala ang ilang alahas ni Madam sa kuwarto niya. Hindi ko alam kung sino ang kumukuha do’n, pero sigurado akong nando’n lang `yon noong isang araw dahil ako ang naglinis ng kuwarto.”

“Sigurado ka ba riyan? Naku, malilintikan tayo nito. Ang mamahal ng alahas ni Madam.”

“Nakita ko si Lordes noong isang gabi na lumabas ng kuwarto ni Madam. No’ng tinanong ko siya kung ano ang ginagawa niya, sabi lang niya, may pinakuha si Angeline.”

Natahimik ako dahil sa narinig ko. Wala akong naaalalang may pinakuha ako sa kuwarto nina Mommy kay Yaya Lordes. Ayokong isipin na totoo ang mga sinasabi nila dahil mahal ko si Yaya Lordes. Siya ang unang tao na nag-appreciate sa isang tulad ko. Siya ang unang nakakita na gusto ko lang ng atensiyon.

Hindi ako mapakali nang gabing iyon. Pinatulog na ako ni Yaya Lordes kaya ang ginawa ko ay nagtulog-tulugan ako para makita ko mismo kung totoo ang mga sinasabi tungkol sa kanya. Hatinggabi na nang pumuslit ako palabas ng kuwarto. Ang dilim na ng pasilyo. Naglakad ako papunta sa kuwarto nina Mommy at may narinig akong boses mula sa loob.

Boses ni Yaya Lordes!

Idinikit ko ang tainga ko sa pinto para marinig ko kung may kasama ba siya sa loob, pero wala. Parang sa cell phone lang siya may kausap.

“Oo! Kukuha ako ngayong gabi. Maraming alahas naman `to kaya hindi mapapansin na may mawawala,” pagsasalita ni Yaya Lordes. “Sapat na naman ang nakukuha ko kaya malaking halaga na rin `to kahit papaano. Aalis na rin ako. Wala akong pakialam sa batang `yon. Pinakikisamahan ko lang naman `yang Angeline na `yan para tumagal ako rito. Pero ngayon, hindi na. Aalis na ako. Ayokong tumagal sa isang lugar kasama ang sutil na batang `yon.”

Muli na namang nanikip ang dibdib ko dahil sa narinig ko. Nag-init ang sulok ng mga mata ko dahil sa sinabi ni Yaya Lordes. Akala ko ay totoo ang lahat ng ipinakita niya at sinabi, pero hindi pala. Katulad lang din siya ng iba, mga mukhang pera. Pera lang ang habol nila kaya dumidikit sila sa akin.

Sampung taong gulang lang ako noon, pero ilang beses na akong nasaktan dahil sa mga sinasabi ng iba. Napatagal yata ang titig ko sa pinto. Bumukas iyon at parehas kaming nagulat ni Yaya Lordes sa isa’t isa. Nakita kong may hawak siyang isang kuwintas na gold na mabilis naman niyang itinago sa likuran niya.

“O… Angeline, kanina ka pa riyan?” kabado niyang tanong. “Tara na... matulog ka na. May tiningnan lang ako sa kuwarto ng Mommy mo. Kuwentuhan uli kita ng fairy tale stories.”

Napalabi ako. Fairy tale stories? Mga kuwentong hindi totoo. Parang si Yaya Lordes. Hindi totoo ang mga ipinapakita at sinasabi niya sa akin.

Nagpatay-malisya ako sa natuklasan ko dahil ayokong umalis si Yaya Lordes. Para sa akin, kahit peke ang mga pinapakita niyang pag-aaruga, ayos lang. Ayoko siyang umalis dahil mag-iisa na naman ako. Nagbulag-bulagan ako sa mga nakita kong pagnanakaw niya. Pero hindi `yon nagtagal. Dumating ang araw na nahuli siya at agad na pinalayas.

Nagmamakaawa siya sa akin na tulungan ko siya kaya ginawa ko `yon. Nakiusap ako sa mga magulang ko na iurong ang demanda, pero hindi nila ginawa. Hinayaan nilang mawala sa tabi ko si Yaya Lordes. Hinayaan nila akong mag-isang muli. Dahil doon, lalong lumaki ang galit ko sa mga tao sa paligid ko at sa mga magulang ko. Lumalaki akong may galit na nakabalot sa puso ko.

I set up a wall na walang sinumang makakatibag. Naging demonyita na naman ako. Bumalik sa mga kalokohan at pang-aapi sa mga katulong. Kahit sarili ko ay hindi ko na maramdaman. Para akong walang kaluluwa. Punong-puno ng panlalamig ang buong katawan ko. My parents didn’t even notice that. Wala naman silang pakialam sa akin. But that was okay, I was used to it.

I was just ten years old back then, but I felt different kinds of pain. I was living in a world where people around me didn’t really care for my existence. My heart became colder. I didn’t really know what kindness meant. Sa mga mata ko, lahat ng taong lalapit sa akin ay may hidden agenda. That was why I isolated myself from the people around me. I was waiting for someone who was strong enough to pull back the light I was longing for.

KaRarating ko lang sa mansiyon galing school nang magulat ako dahil naabutan ko ang parents ko sa sala na nag-uusap. I was already fifteen years old then. They greeted me and kissed my cheek, then they asked how I had been. I told them I was okay and nothing unusual happened. Paakyat na sana ako ng kuwarto ko nang magsalita si Mommy.

“Angeline, baby, may ipapakilala ako sa `yo,” sabi niya sa akin nang nakangiti kaya napahinto ako. “May bago kang katulong. Manang Lusing, pakitawag nga ang bagong dating!”

Bagong katulong? tanong ko sa sarili. Mukhang may bago na naman akong makakasama rito sa mansiyon na mapaglalaruan. I wondered kung ilang araw ang itatagal niya. Who did she look like? How old was she? Nasa hagdan lang ako at hinihintay ang bagong dating na katulong nang mapatingin ako sa pintuan. May isang lalaki na sa tingin ko ay matanda sa akin nang sampung taon ang nakita ko. He was just wearing a simple shirt and faded maong. Mukha siyang nanggaling sa mahirap na pamilya.

But his outside appearance did not caught my attention the most. Nang magtama ang mga mata namin ay bigla siyang ngumiti. He smiled as if he was looking at the most beautiful girl he had ever met. Matangkad siya at ang ganda ng built ng katawan niya. I could even say na ang guwapo niya para sa isang mahirap na tao. I was just fifteen years old that time and I felt some unknown dancing butterflies inside my stomach.

“Baby, this is Paolo. Bago siyang katulong. Siya ang makakasama mo sa lahat ng bagay,” nakangiting sabi ni Mommy sa akin.

“Katulong? Ba’t lalaki, Mom?” nagtataka kong tanong. Nakangiti lang ang lalaking nagngangalang Paolo.

“Kasi wala na kaming makuhang babaeng katulong sa mga agency. Lahat sila dine-decline na ang offer namin ni Daddy mo.” She sighed. “Pamangkin si Paolo ni Manang Lukring. Remember her?”

I nodded. “Yeah. The one on whom I poured paint all over the body,” I said.

“Baby, stop being a spoiled brat, will you? Dahil sa mga kalokohan mo, wala nang tumatagal na katulong sa `yo. You’re already fifteen years old, yet you’re acting like some brat!” Daddy fired his words.

Whatever, Daddy. Whatever you say, I thought to myself. May oras siyang sermunan ako, pero walang oras para alamin ang nararamdaman ko.

Hindi ako umimik. Nakatayo lang ako hanggang sa mapansin kong nasa harap ko na ang bagong katulong. Katulong, `tapos lalaki. Really? I sighed.

“Hi, Angeline? Naks. Bagay na bagay sa `yo ang pangalan mo. Parehas kayong mukhang anghel,” nakangiti niyang sabi sa akin. “Ilang taon ka na? Twenty-five years old na ako.”

“As if I am interested,” pagtataray ko sa kanya. “And don’t call me Angeline. Hindi tayo close. You’re just a servant and I am your master. Call me Miss. Mga mahihirap talaga, walang respeto.”

“Angeline Cruzette! Stop acting like that!” sigaw ni Daddy. “Napakawalang modo mong bata ka!”

Muli akong natahimik. Tinigasan ko ang mukha ko at pinakitang hindi naapektuhan sa sinabi ni Dad.

“Naku, Sir, ayos lang po,” sagot ni Paolo, pagkatapos muling bumaling sa akin. “Kung ayaw mong tawagin kitang Angeline, eh, di Cruzette na lang, ayos ba?” Tumaas-taas pa ang mga kilay niya.

“Whatever!” iritado kong sagot saka umakyat papunta sa kuwarto.

Bago na namang katulong, pagkatapos lalaki pa? Ano ba? Bakit ba hindi maisip ng mga magulang ko na hindi katulong ang kailangan ko, kundi sila mismo? I sighed again. I hated that guy. Kahit ngayon lang kami nagkakilala, I just hated him so much. I hated the way he smiled. It irritated the hell out of me.

Bigla kong naalala ang sinabi ng Paolo na iyon. He was just twenty-five years old? Ang bata pa niya kumpara sa mga namasukan dito sa mansiyon.

He was twenty-five years old.

I was fifteen years old.

And we have a ten-year gap.