“N ATITIYAK mo bang mahusay ang Kurt na ito, Bernard?” tanong ni Marco sa pamangkin.

“His father was my friend when we were both in the marines, Marco. Kurt joined the US airforce for a while and his troops were assigned in the Middle East. Resigned from the force and went undercover. Isa si Kurt sa mga CIA na lihim na ipinadala rito sa Pilipinas para sa isang operatiba.” n agkibit ito ng mga balikat. “...for whatever reason...”

Namulsa si Marco at nanungaw sa bintana. Mula roon ay tinanaw ang mga truck ng bakal na kasalukuyang kinakargahan ng mga delivery.

“I’ve been receiving threats, Bernard...”

Tumaas ang isang sulok ng bibig ni Bernard para sa isang matabang na ngiti. “Tumanda na tayo sa mga threats na iyan, Marco. But I’ll be damned kung may magagalaw silang isa sa mga bata.”

“Hindi na tayo mga bata para sa ganitong labanan, Bernard. Three more years I’ll be six-o, ikaw man ay may mga puti na sa buhok.” A dry amusement in his voice nang lingunin ang pamangkin.

Bernard in his late forties. Pero tila walang nabago. Powerful as ever. Parang hindi nagdaan ang napakaraming trahedya sa pamilya nila. The feud between the Fortalejos and the de Silvas na tumagal nang mahigit sa dalawang dekada. At kung hindi pa dahil sa iisang babae na sa kauna-unahang pagkakataon ay noon din lamang makikita ni Don Leon Fortalejo at niya ay hindi matatapos ang maraming taong hidwaan na ilang buhay rin ang kinitil.

He smiled at the thought of his lovely wife, Emerald. Ang babaeng sa unang sandali pa lamang na masilayan niya’y hindi na niya gustong mawala sa paningin niya. Ang babaeng siyang nagbigay ng panibagong araw sa buhay niya. Ang ina ng kanyang kambal. Ang apo ni Don Leon Fortalejo sa lalaking sa paniwala ng mga de Silva noong una’y siyang sanhi ng kamatayan ng kanyang kapatid at ama.

Tumikhim si Bernard na nagpahinto sa paglalakbay ng isip ni Marco. Umangat ang pamangkin mula sa pagkakahilig sa swivel at itinaas ang mga binti sa chrome desk ni Marco.

“Ang malalaking isdang ito sa likod ng mga kidnapping ay hindi gusto ng eskandalo, Marco. They wouldn’t want their names on the papers. Magkakasubukan kami sa sandaling ginalaw nila isa man sa mga bata.”

“We don’t really know them, do we?”

“Maybe. Pero hindi ko minana ang pera ni Don Leon for nothing. Remember the Romualdez kidnapping many years ago?”

Tumango si Marco pero hindi lumingon. “Ni hindi nalagay sa peryodiko iyon, Bernard...”

“Of course. Money can part the red sea, Marco. He was released and the next day lumutang sa dagat ang mga kidnapper na hindi basta-basta. Ransom wasn’t paid. And those SOB were trained terrorist from the Middle East. Wala rin iyon sa peryodiko...”

“I’m worried...”

“Me too,” deretsong sang-ayon ni Bernard. “But this is the price of Leon’s money. Hindi gusto ng mga bata na manirahan sa Texas at hindi ko sila masisisi. I never want to live there myself.”

“And this Kurt, are you sure—”

“Walang nakatitiyak sa buhay na ito, Marco,” he said philosophically and rose from the chair lazily at humakbang patungo sa pinto. “We are getting older really... we worry a lot these days,” wika nito bago lumabas.

KASABAY ng ilang estudyante ay nagmamadali ang mga hakbang ni Jade. Ten minutes na siyang late sa klase. The usual, na-traffic sila ng naghatid sa kanya.

Hindi sinasadyang napasulyap siya sa isang lalaking nakatayo sa ilalim ng punong akasya. Karaniwan na’y hindi naman niya talaga pinagtutuunan ng pansin ang mga estudyanteng nakakasalubong o hindi kaya’y mga nakaupo sa bench sa ilalim ng mayayabong na puno.

But for strange reason, bumalik ang mga mata niya sa lalaki at bumagal ang mga hakbang niya. May hawak itong notebook na nakatupi sa kamay which is not unusual. Estudyante ito.

Nakatitig din ito sa kanya. Nang mapatapat siya rito’y nakita niyang tumaas-baba ang mga mata nito sa kabuuan niya. Umiwas siya ng tingin at nagpatuloy sa mabilis na paglakad hanggang sa lampasan niya ito.

Hindi niya mapigil na hindi muling lumingon. Nakasunod ito ng tingin. Binawi niya ang tingin at nagpatuloy.

Nasa loob na siya ng corridor nang mula sa ibang direksiyon ay nakasalubong si Mrs. Fajardo, ang propesora niya sa graduate studies.

“Good morning, Jade,” bati nito.

“Oh, Ma’am.” n akahinga siya nang maluwag. Kasabay lang niya ito. “Akala ko’y late na ako.”

Ngumiti ang matandang babae. “We’re both late. Hindi na lumuwag ang traffic dito sa atin...” wika nitong sinabayan ng iling at pumasok na sa loob ng classroom.

Naupo na rin ang dalaga matapos ang ilang sipol mula sa mga kabinataan. Nginitian niya ang mga ito at tuluyang nawala sa isip ang lalaking nadaanan nang bumulong ang katabi.

“How about a date Friday night?” s i Max, anak ng isang senador. “...in my yacht.”

“Hmn...” nakangiting sagot niya. “l et me have a raincheck.”

“You promise to dine with me first, Jade,” ang nasa likod niyang si Luisito, anak ng isang bank magnate.

Nakangiting tumikhim si Mrs. Fajardo sa direksiyon nila. “Guys... guys... let me have your attention...”

Umayos ng upo si Jade at pumormal.

Umikot naman ang mga mata ng mga binata.

MAKALIPAS ang mahabang oras ay natapos ang mga klase ng dalaga. Palabas na siya ng building kasabay si Luisito nang mapatda sandali.

Makakasalubong niya ang lalaking nakita niya kanina.

Gusto niyang iiwas ang mga mata subalit muli rin niyang ibinabalik dito habang naglalakad. He wasn’t that handsome but hunk and certainly... sexy. Five-foot-eleven inches or more. But he looked very tall dahil sa paraan nito ng pagdadala ng sarili. And powerfully built. Mababakas iyon sa suot na maong na hapit at kulay-abuhing kamiseta.

He even looked rough. Square jaw and bullish face. He was wearing a short hair. He looked too much like a bad guy from the marines. Isa itong estudyante. Tulad niya’y baka nasa graduate studies din.

Tuloy siya sa pag-assess sa lalaki. In his early thirties perhaps. And very dark. Two of her cousins are dark. Aidan and Anton. Subalit higit ang isang ito. Na parang nagtagal sa arawan. Bagaman pantay-pantay ang tila nangingintab na balat.

But there’s something about him na hindi niya matukoy. Something like he could disappear in a crowd in a wink of an eye. Or something like this man spells danger... literally and... figuratively. Idinugtong niya ang huling salita, as an afterthought.

The corner of his lips twisted upward in a mocking smile habang palapit sila sa isa’t isa. Dalawang dipa na lang ang layo nito sa kanya nang kumanan ang lalaki patungo sa Engineering building.

Sinundan niya ito ng tingin dahil halos parallel ang dinadaanan nila. Nakasulyap din ito sa kanya habang lumalakad. She had an urge to smile at him but supressed herself. You don’t just smile to strangers.

He isn’t a stranger, Jade. He’s your schoolmate, ang kabilang bahagi ng isip niya.

Nagkibit siya at nagpatuloy sa paglakad. Eh, ano kung schoolmate? Don’t students get raped and harassed? Sometimes from male professors themselves kung hindi man kapwa estudyante.

“Hey, Jade,” untag ni Luisito na hinayon din ng mga mata ang tinitingnan niya. “Hindi mo na ako sinagot...”

“A-ano na nga iyong sinasabi mo?” Nilingon niya ang binata at ngumiti.

Napailing si Luisito. “Who was that guy? Parang hindi estudyante kung umasta. Kilala mo?”

Umiling siya. “Hindi. And you’re right, parang hindi estudyante. Kaya siguro ako na-curious.”

Matabang na natawa ang binata. “Kayo talagang mga babae, oo. Men who looked macho and dangerous ay lagi nang nakakakuha ng attention ninyo. What about us honest and clean guys?”

Pabirong siniko niya si Luisito sa sikmura. “You jumped into wrong conclusion. I wasn’t attracted to him... curious maybe. Para bang hindi siya nababagay sa campus. He could have fitted well in... in...” h indi niya matiyak kung saan nababagay ang lalaki. “Let’s forget about him. See you, Luis...” aniya nang nasa tapat na sila ng kotse ng binata.

“Hindi mo pa ako sinasagot.”

“I’ll phone you.” Noncommittal ang sagot niya na napailing na lang si Luisito at pumasok sa kotse nito.

Binilisan ni Jade ang lakad hanggang sa dulo ng parking area. Naroon na ang sundo niya.

Tumiim ang mga bagang ng dalaga. How she hated not being able to drive her own car. Kaya lang ay nagiging masyadong protective si Marco sa kanya nitong mga huling araw. Not to mention her twin Romano... and her cousins!

Sana’y maaari siyang maglakad sa kalye at bumili ng fishball nang hindi mamamatay sa pag-aalala ang mommy at daddy niya. Minsan ay gusto na niyang maghisterya. Tila siya preso.

“Dad, hindi ba puwedeng magpunta ng mall na walang kasamang bodyguards?” minsan ay reklamo niya sa ama. Ang tinutukoy niyang mga bodyguard ay ang driver niya at isang malaking lalaki na ex-military. “Hindi naman ako member ng Royal Family, ah!”

“Inaabala ka ba nila, Jade?” tahimik na tanong ni Marco. Hindi inaalis ang mga mata sa binabasang peryodiko.

“But they’re stalking me, Dad!”

“Dahil alam mong naroon sila. Kung nagsa-shopping ka nang normal at ilagay mo diyan sa isip mo na wala sila, walang problema,” sagot ni Marco.

Hindi nito gustong sabihin sa anak ang mga kidnapping threat na natatanggap ng buong pamilya. He didn’t want to worry them unnecessarily, lalo na si Emerald.

“But why?” patuloy niya sa pagrereklamo. “Bakit kailangan ko ng bodyguard... or mga bodyguard for that matter dahil dala-dalawa silang sumusunod sa akin? Nasu-suffocate ako, Daddy. Please, paalisin mo ang mga iyan.” p inaghalong pakiusap at galit ang tinig niya. “I don’t feel protected. Para akong espiya na may dalang diskette na naglalaman ng military confidentials!”

Gustong mangiti ni Marco sa huling sinabi ng anak pero pinanatiling pormal ang mukha.

“You’ve been watching a lot of detective stories lately, Jade Ann, kaya kung ano-ano ang sinasabi mo.”

Nilingon ni Jade ang ina na tahimik na nakikinig sa palitan nila ng salita ng ama. Her eyes pleading.

“Mommy, please talk Daddy out of this. I don’t really need those men stalking me. I don’t feel protected at all!”

Bago pa makasagot si Emerald ay nagsalita na si Marco sa mariing tinig. “What I am doing is for your own good, young lady! Hindi ko gustong may masamang mangyari sa iyo. Araw-araw ay nasa peryodiko ang biktima ng kidnapping and they aren’t even half as rich as you are!”

“Oh, god!” Ibinagsak niya ang sarili sa malambot na sofa. Kapag ganoon na ang boses ng ama ay hindi na niya gustong kumontra.

Tumayo si Emerald at nilapitan ang asawa. “Maaari ba tayong mag-usap?”

Nangunot ang noo ni Marco. “Sweetheart...”

“Please.” Nagpatiunang pumasok sa library si Emerald. Napilitang sumunod si Marco.

SO, there , nawalan siya ng bodyguard. Thanks to her mom. Pero maraming kondisyon ang ipinangako niya sa ama bago nawala ang mga anino niya. Nangako siyang wala siyang pupuntahan na hindi malalaman ng mga magulang.

At makapupunta lamang siya sa isang partikular na lugar kung sinasang-ayunan ng mga ito. Higit sa lahat, hatid-sundo siya.

Kinaiinggitan niya ang mga anak ng Presidente ng Pilipinas!

“Dederetso na ba tayo ng uwi, Ma’am?” tanong ng driver nang sumakay siya sa Mercedes Van.

Umikot ang mga mata ng dalaga. Her nose flared.

Para bang makapupunta siya sa kung saan niya gugustuhin.

“BAKIT hindi mo samahan ang kapatid mo sa party mamayang gabi, Romano?” s i Marco nang nasa harap sila ng almusal.

“Daddy, may lakad kami nina Lenny at Aidan. Nauna na kaming nakatango sa despedida ni Lizzette.” a ng tinutukoy ng binata ay ang bunsong anak ng isang Chinese shipping magnate.

Binalingan ni Marco si Jade. “Can’t you miss this party, Jade Ann?”

Nanlaki ang mga mata ng dalaga. “Dad, no! Kung nakalimutan mo’y dapat kasama kayo ng mommy doon dahil engagement party iyon ng anak ni Judge Villavicencio. Ako lang bale ang representative ninyo.” Na kung hindi niya kaibigan si Melanie, ang anak ni Judge ay hindi rin siya dadalo. Pero marami sa mga bisita’y mga kaibigan niya. Isa pa, crush niya ang nakatatandang kapatid ni Melanie na si Bradley. At alam niyang gusto rin siya nito.

Tumiim ang mga bagang ni Marco. Hindi kumibo si Emerald. Alam niyang kinababagutan at kinaiinisan ng asawa ang mga ganoong social function. Her heart went out to him. Titiyakin niyang sa susunod na linggo’y magbabakasyon sila nang ilang araw sa Paso de Blas. Doon lang tunay na masaya at panatag si Marco.

Inabot ni Romano ang table napkin at nagpahid ng bibig matapos uminom. “Don’t worry, Dad,” wika nito kasabay ng pagtayo. “Aalis kami nang maaga sa party ni Lizzette at maggi-gate crash kami sa party ni Melanie,” nakatawang sabi nito.

“You don’t have invitation cards. It was strictly—”

Tumaas ang sulok ng bibig ni Romano. “You’re kidding, dear sister. We don’t need those.” h e winked at his twin at saka niyuko at hinagkan sa pisngi ang ina.

“I’ll go ahead, Mom. Daddy, mauuna na ako sa iyo sa foundry. `Bye, Sis.”

NANG gabing iyon ay nasa veranda ng mansiyon si Marco at inihatid ng tanaw ang mga anak na magkahiwalay ng sasakyan at daan.

“What is wrong, Marco?”

Napalingon siya sa asawang hindi naramdamang lumabas ng silid nila. Ngumiti siya.

“Nothing. Malalaki na ang mga anak natin at sooner—”

“Huwag mo akong iligaw,” awat ni Emerald sa sasabihin niya. “Ano ang problema mo at nitong mga huling araw ay parang gusto mong ikadena ang mga anak mo rito sa bahay?”

“Emerald...”

“I’m listening, Marco,” seryosong wika nito.

Huminga nang malalim ang lalaki at inakbayan ang asawa pabalik sa silid. “I’ve been receiving kidnap threats nitong mga nakaraang araw...”

Nagsalubong ang mga kilay ni Emerald. “May nangingidnap bang ipinapaalam muna?”

Matabang na natawa ang lalaki. “Don’t be naive, sweetheart. Warning iyon. They want money. They expect me to offer and deal with them before they do their dirty job. Hindi ito mga pipitsuging kidnapper. May mga backer itong matataas na tao.”

Nanlaki ang mga mata ni Emerald. “Sino ang nakakaalam nito?”

“Bernard and Zandro. Bernard received the same threats, too. Ang pasasalamat nga lang niya’y nasa Texas ranch si Julianne. Si Jessica nama’y nasa Paso de Blas. Walang makakapasok at makaaalis ng isla nang hindi namo-monitor. And Lenny’s with Aidan always. Ganoon din si Romano. Hindi sapat pero kilala natin ang kapasidad ng mga batang iyon. Lalo na si Aidan. He will give his life for the kids.”

“Magkanong pera ang hinihingi nila?”

Nagkibit ng mga balikat si Marco. “Ipinahihiwatig kong hindi nila ako kayang takutin.”

Napapikit si Emerald. She will give her whole inheritance para sa mga anak.

Subalit hindi iyon ang pinag-uusapan. Bakit may mga ganitong uri ng tao?