The Most Beautiful Woman in All of Egypt - Chapter #5 - Free To Read

Laila kargaşa bekliyordu.

Öfkeyle kudurmuş bir kalabalık. Açlık ve korkunun körüklediği bir isyan. Başka bir kriz, Memphis sokaklarında patlak vermeyi bekleyen yeni bir dehşet.

Bunu beklemiyordu.

Binlerce insan sarayın önünde toplanmıştı, göz alabildiğine uzanıyorlardı. Şehrin nabzı yavaş ve ağır atıyor, hava tütsü ve sıcakla doluydu.

Bazıları titreyen ellerinde altın muskalar, bilezikler ve tılsımlar tutuyordu. Diğerleri avuçlarında solmakta olan narin yapraklı nilüfer çiçekleri getirmişti.

Ama çoğu dizlerinin üzerine çökmüştü.

Alınları yere değiyordu.

Dudakları fısıltılarla kıpırdıyordu, tanrılara değil—ona.

Gece sıcak olmasına rağmen Laila'nın omurgasından bir ürperti geçti.

Rahipler tapınak basamaklarında duruyordu, cübbeleri dalgalanıyor, kolları göğe uzanıyor, sesleri halkın mırıltılarının üzerinde yankılanıyordu.

"Laila, Güneşin Kızı, bizi koru."

"Laila, Kan ve Ateşin İlahisi, bizi duy."

"Laila, tanrıçamız, bizi kurtar."

Daha önce de tapınılmıştı ona. Şairler zarafetini yazmış, heykeltıraşlar güzelliğini tapınak duvarlarına işlemiş, rahipler ondan Hathor'un öz kızı olarak söz etmişti.

Ama bu farklıydı.

Bu umutsuzluktu.

Ayaklarının altındaki zemin dengesizdi, sanki sarayın taşları bile anın ağırlığıyla titriyordu.

Ve sonra—

Hava değişti.

Dünya kenarlarından bulanıklaştı, sanki gökyüzünün kendisi fazla ağırlaşmış gibiydi. Görüşü kaydı. Birden gördü. Cesetler. Sokaklarda yığılmış, uzuvları birbirine dolanmış, gözleri cansız. Çürüme kokusu, sis kadar yoğun, sıcakta yükseliyordu. Nil kararmış, artık yaşam veren değil ölüm nehri olmuştu. Toprak çatlamış ve kurumuş, kendilerine karşı dönen güneşin altında can çekişen bir krallık.

Başkent yanıyordu.

Memphis—kül ve yıkıntıdan bir şehir.

Bir görüm. Bir uyarı.

Bu onları bekleyendi.

Eğer reddederse olacak olan buydu.

Laila'nın parmakları balkon korkuluğunu sıktı, nefesi kısa, kesik kesikti.

Dünya bir anda geri döndü—ilahiler, meşale ışığı, kurtuluşları olarak ona bakan binlerce göz.

Gerçek göğsüne çöktü, taş gibi ağır.

Tanrılar konuşmuştu.

Laila eğilmedi. Ağlamadı.

Halka döndü, onu kurban edilmek üzere gönderen babasına, bir yılanın sabrıyla onun diz çökmesini bekleyen kraliçeye.

Bunun yerine, çenesini kaldırdı.

Ve kaderini ilan etti.

"Onlara gideceğim," dedi Laila, sesi geceyi bir bıçak gibi yararak.

Kalabalık duruldu. Babası sanki ömürler boyu nefesini tutmuş gibi verdi. Nefirah gülümsedi. Ama Laila onlara bakmıyordu.

Bakışları aşağıdaki binlerce kişinin üzerindeydi.

"Mısır'ı kurtaracağım."