The Most Beautiful Woman in All of Egypt - Chapter #3 - Free To Read

Taht odasında Laila, babasının yanında sessizce oturmuş, dinliyordu. Tütsü, tunç buhurdanlarda yavaşça yanıyor, tanrıların arasındaki yerlerinden izleyen şahinler ve çakalların resmedildiği tavana doğru yumuşak kıvrımlar halinde yükseliyordu.

Vezirler tartışıyordu. Generaller kendi aralarında mırıldanıyordu. Çözümler, dökülmüş mürekkep gibi oda zemininde yayılıyordu.

Surları güçlendirin. Daha fazla savaşçı çağırın. Tanrılara dua edin.

Hiçbiri kesin konuşmuyordu. Çünkü Firavun'un emrindeki asker sayısı ne olursa olsun, Memphis'in zamanı tükeniyordu.

Ta ki tek bir ses mırıltıları yarıp geçene kadar.

"Bunu durdurmanın bir yolu var."

Nefirah.

Laila bakışlarını kraliçeye çevirdi, onun ışığa doğru adım atışını izledi. Parmaklarına dizili altın yüzükler, elini karnının üzerinde yavaşça, kasıtlı bir şekilde gezdirirken parlıyordu.

Oda sessizleşti.

Laila gözlerini kıstı.

Nefirah gülümsedi. "Başkenti yanmaktan koruyacak bir yol."

Laila kollarını kucağında kavuşturdu, etkilenmemişti. "Paylaşsana."

Kraliçe başını hafifçe eğdi, sanki eğlenir gibiydi. "Gelin olarak sunulmalısın."

Oda karıştı. Vezirler öfkeyle bağırdı. Generaller inanmazlık içinde bakıştılar. Hatta rahipler bile alışıldık sessizliklerinden sıyrılıp, oymalı asalarını sıkıca kavradılar.

Fakat Ammon—o hiçbir şey söylemedi.

Sadece Laila'yı izledi, gözleriyle onu soyarcasına.

Laila koltuğuna yaslandı, ifadesi sakindi, ancak nabzı boğazında atmaya başlamıştı.

"Bir ipek tunik gibi teslim edilmek için yalvaracağımı mı sanıyorsun?"

Nefirah'ın gülümsemesi eksilmedi.

"Sen krallığın en güzel kadınısın," dedi, ölçülü bir sesle. "Onlardan biri seni isteyecektir."

Onlar.

Amunet. Khepri. Seti.

Firavun'un topraklarını yakıp yıkan, şehirleri küle çeviren savaş ağaları.

Laila, kendisinden hiçbir şeyi esirgememiş olan babasına döndü. "Ona aptal olduğunu söyle."

Oda sessizliğe büründü.

Firavun konuşmadı.

Elleri tahtının kollarını kavradı, parmak eklemleri bembeyaz, alnı daha önce hiç görmediği bir şeyle kırışmıştı.

Tereddüt.

Ve işte o anda, anladı.

Babası—İki Toprakların hükümdarı, Yaşayan Tanrı, Mısır Tahtı'ndaki Şahin—korkuyordu.

Sonunda, sesi sessizliği bozdu, daha önce hiç duymadığı kadar kısıktı.

"Bunu senden istemezdim, çiçeğim," dedi, gözleri adlandırmak istemediği bir şeyle ağırlaşmış.

"Başka seçeneğim olsaydı."