The Pharaoh's Favorite
Passion Exclusives
โรแมนติก
12.0K
คำอธิบาย
เนเฟเรตเป็นธิดาของมหาปุโรหิตแห่งเทพอามุน ผู้ใฝ่ฝันที่จะเป็นนักบวชหญิงในวิหารแห่งเทพีไอซิส การแต่งงานของเธอกับซาเฮตีผู้เป็นที่รัก ผู้บัญชาการทหารที่กำลังก้าวหน้า จะเป็นการรวมสองตระกูลผู้ทรงอำนาจเข้าด้วยกันภายใต้องค์ฟาโรห์ อย่างไรก็ตาม โลกของเธอต้องแตกสลายเมื่อเธอค้นพบว่าซาเฮตีนอกใจเธอกับน้องสาวของเธอเองใกล้กับสายน้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งแม่น้ำไนล์
บท 1
Jun 5, 2025
[มุมมองของเนเฟอเร็ต]
ร่างกายของเขาแนบชิดกับฉัน มือของเขาลูบไล้ผิวเปลือยเปล่าของฉันด้วยความเคารพ—และเป็นเจ้าของ ลมหายใจของเขาอุ่นรินอยู่ข้างหู ริมฝีปากของเขากระซิบชื่อฉันดั่งคำอธิษฐานที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่ควรเปล่งออกมา
“เจ้ารู้สึกใช่ไหม?” เขาพึมพำ เสียงของเขาหนักแน่นไปด้วยความหมาย “วิธีที่เจ้าเป็นของข้า วิธีที่ข้าเป็นของเจ้า”
ฉันไม่ขัดขืน ฉันควรขัดขืน ฉันรู้ว่าควร แต่มีบางอย่างเกี่ยวกับเขา—สัมผัสของเขา การปรากฏตัวของเขา—ที่ดึงฉันให้จมลึกลงไป ยอมจมลงโดยเต็มใจ
ฉันกระหายใคร่จะได้เห็นใบหน้าของเขาเสียที อยากเข้าใจว่าทำไมความฝันของฉันจึงเป็นของเขา ไม่ใช่ของชายที่ฉันกำลังจะหมั้นหมายในเร็วๆ นี้
“ใช่ ฉันรู้สึก” ฉันกระซิบ และฉันหมายความตามนั้นจริงๆ
มือของเขากระชับรัดฉันแน่นขึ้น ริมฝีปากของเขาลากไล้เป็นทางลงมาตามลำคอ ไหล่และหน้าอกของฉัน หน้าท้อง ต่ำลง… ต่ำลง
คลื่นความร้อนพลุ่งพล่านอย่างเฉียบพลันเข้าท่วมร่างกายฉัน รุนแรงและเอ่อล้น ฉันโก่งกายรับกับริมฝีปากเขา เสียงครางเล็ดลอดจากริมฝีปากฉัน
แต่แล้ว—เสียงหนึ่งตัดผ่านม่านความพร่าเลือน
“คุณหญิงเนเฟอเร็ต!”
ฉันลืมตาขึ้นทันที
ฉันกะพริบตา พยายามเรียกสติตนเอง ใบหน้าคุ้นเคยปรากฏชัด—พาเกตี เพื่อนสมัยเด็ก ผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์ที่สุดของฉัน เธอกำลังคุกเข่าอยู่ข้างเตียง คิ้วขมวดด้วยความกังวล
“ท่านสั่นไปทั้งตัวขณะหลับ” เธอพูด เสียงนุ่มแต่เร่งร้อน “แถม…หายใจเหมือนเพิ่งวิ่งข้ามทะเลทรายด้วยเท้าเปล่า”
ความร้อนวาบไล่ขึ้นคอฉัน
ความฝันนั้น—เสียงที่ฉันครางเรียกชื่อเขา
ฉันเอามือปิดหน้าร้อนผ่าวของตัวเองด้วยความอับอาย “ข้า—ไม่มีอะไรแค่ความฝันเท่านั้น”
พาเกตีไม่เชื่อ “ความฝันเดิมกับชายแปลกหน้าคนนั้นอีกแล้วใช่ไหม?”
ฉันส่ายหน้า ลังเล “ไม่… ไม่เชิง ครั้งนี้มันต่างออกไป”
เธอเอียงศีรษะ รอฟังคำอธิบาย
กลิ่นขนมปังอบใหม่และน้ำผึ้งอบอวลอยู่ในอากาศขณะที่พาเกตีนำถาดอาหารเช้ามาวางให้
“เจ้าก็รู้ว่าปกติมันเป็นอย่างไร” ฉันพึมพำ “เขายืนอยู่ตรงนั้น—ในแม่น้ำไนล์ รอข้าอยู่ งดงามและลึกลับ แต่ข้าไม่เคยจำใบหน้าเขาได้เลย ตอนเขาจูบข้า จับมือข้าไว้ข้างหลังไม่ให้สัมผัสเขา และเมื่อข้ายื่นมือคว้าเขา….”
“เขาก็หายไป เหมือนหมอกในน้ำ” พาเกตีพูดต่อให้ เธอจับจ้องฉัน ดวงตาเข้มคมเปี่ยมด้วยความสงสัยขณะที่ฉันพยักหน้า
ฉันถอนใจ มองลงไปที่จานผลไม้และขนมปังแผ่น หลีกเลี่ยงสายตาเธอ “ครั้งนี้มัน…เหมือนจริงมากขึ้น และก็… โจ่งแจ้ง มากขึ้น”
เงียบไปชั่วครู่ แล้ว—พาเกตีอุทาน มือยกขึ้นปิดปาก
“คุณหญิงเนเฟอเร็ต!” เธอกระซิบเสียงดัง ตาโต “ท่านหมายความว่าท่าน—” เธอกดเสียงต่ำลง โน้มตัวเข้าใกล้ “ท่านฝันว่าร่วมหลับนอนกับเขาจริงๆ หรือ?”
วิธีที่เธอพูดทำให้ฉันยิ่งรู้สึกอับอาย ฉันครางออกมา เอาหน้าซุกมืออีกครั้ง “ใช่! และข้าก็อยากลืมมันเสียจริงๆ!”
พาเกตีจ้องฉันอยู่นาน จากนั้น—เธอก็หัวเราะ
“อื้ม” เธอลากเสียง “งั้นก็คงอธิบายได้ว่าทำไมท่านถึงดิ้นไปมาขนาดนั้นขณะนอนหลับ”
ฉันครางเสียงดังขึ้นอีก ขว้างหมอนใส่เธอ “พาเกตี!”
เธอหัวเราะ หลบหมอนอย่างง่ายดายก่อนจะนั่งลงที่ขอบเตียง ดวงตายังพราวไปด้วยแววซุกซน
“ข้าแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมท่านถึงอายขนาดนี้ ก็มันเป็นแค่ความฝัน ไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย”
“แต่มันรู้สึกเหมือนจริง” ฉันยืนยัน เงยหน้ามองเธอ เสียงอ้อนวอน “เหมือนจริงยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา และมัน…ผิด!”
การหยอกเย้าของพาเกตีอ่อนโยนลง “คุณหญิงเนเฟอเร็ต ท่านรักซาเฮตี ท่านกำลังจะแต่งงานกับ เขา แค่ความฝันเดียวไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่าง”
“แล้วทำไมข้าถึงฝันถึงชายอื่น?” ฉันถามด้วยความหงุดหงิด “ทั้งที่เป็นคนแปลกหน้า?”
พาเกตีไหล่ยัก “บางทีจิตใจท่านอาจจะกระสับกระส่าย หรือบางที” เธอแสยะยิ้ม “ท่านอาจจะโหยหาในสิ่งที่ยังไม่มีจนกว่าจะถึงคืนแต่งงาน”
ฉันอุทาน ผลักแขนเธอ เธอหัวเราะอีกครั้ง หลบการหยอกล้ออันอ่อนแรงของฉัน
“ข้าก็แค่พูดตามตรง! ท่านรอซาเฮตีนานแล้ว อีกอย่างเขาก็จากไปหลายเดือน บางทีใจท่านอาจจะเหนื่อยกับการรอก็ได้”
คำพูดนั้นเหมือนถ่วงอยู่ในอกฉันอย่างไม่สบายใจ
มันเป็นความจริงที่ข้ารอ ข้ารักซาเฮติมานาน ข้าเป็นฝ่ายขอเขา ข้าเลือกเขา แล้วเหตุใดข้าจึงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดแปลกไป?
ฉันส่ายหัว พยายามปัดความคิดนั้นทิ้ง “ไม่สำคัญ ข้าจะลืมมัน”
“ดีแล้ว” พาเกตีพยักหน้าอย่างพอใจ “เพราะท่านจะวุ่นวายกับการเตรียมงานเทศกาลอิซิสจนไม่มีเวลาคิดถึงความฝันแน่ๆ”
“เจ้าพูดถูก” ฉันถอนใจ ในที่สุดก็ยกน้ำขึ้นจิบ “ยิ่งไปกว่านั้น…ซาเฮตีกำลังจะกลับบ้านเร็วๆ นี้”
“ใช่” พาเกตีส่งยิ้ม “อีกไม่นานท่านก็จะได้เป็นภรรยาของเขา แล้วทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทาง”
* * *
ซาเฮตีกลับมาเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันวิ่งไปต้อนรับเขา รองเท้าแตะของฉันแทบไม่สัมผัสพื้นหิน หัวใจเต้นแรงในอก ความดีใจที่ได้เห็นเขากลับกลบทุกอย่างอื่นหมดสิ้น
“ซาเฮตี!” ฉันร้อง เรียกเขาด้วยเสียงหอบ
เขาหันมาตามเสียงฉัน สีหน้าเปลี่ยนวูบหนึ่งก่อนจะยิ้ม—อ่อนโยน สุภาพ แต่ห่างเหิน
“เนเฟอเร็ต” เขาทัก น้ำเสียงมั่นคง
“เจ้ากลับมาแล้ว” ฉันโผกอดรอบคอเขา ซุกตัวเข้าหาความอบอุ่นของเขา “ในที่สุดเจ้าก็กลับมาแล้ว”
แขนของเขาโอบฉันไว้ อย่างลังเล คล้ายไม่รู้จะทำอย่างไรกับมัน เมื่อฉันเงยหน้าขอจูบ เขากลับจูบแค่หน้าผากของฉัน
ฉันขมวดคิ้ว “ข้าคิดถึงเจ้า”
เงียบไปครู่หนึ่ง “ข้าก็คิดถึงเจ้า” เขาตอบ แต่คำพูดนั้นว่างเปล่า
ฉันบอกตัวเองว่าเป็นเพราะเขาเหนื่อยล้า แค่เดินทางไกลมา คงต้องการเวลา
แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป ความห่างเหินก็ไม่จางลง
ในมื้อเย็น ซาเฮตีนั่งใกล้ฉัน แต่ความสนใจของเขามีเพียงบิดาของฉัน
“ต้องปรับรายชื่อแขกใหม่” เขาพูด ขณะที่กลิ้งอินทผลัมไปมาในมือ “เราคงไม่อาจเลี้ยงครึ่งเมืองธีบส์ได้”
บิดาพยักหน้าเห็นด้วย “จริง ควรจัดงานให้เรียบง่ายกว่านี้”
ฉันมองสลับไปมา ทั้งหมดที่พวกเขาคุยกันมีแค่นี้
ฉันเอื้อมมือไปหาเขาใต้โต๊ะ บีบมือเขา “พรุ่งนี้เป็นเทศกาล เราไปด้วยกันเถอะ แค่สองคน ก่อนจะถึงพิธี”
ซาเฮตีลังเล บีบมือกลับเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ดึงมือออก “ยังมีงานอีกมาก นักบวชต้องตรวจสอบเครื่องบูชา ทั้งคนของข้าก็ยังต้องการตัวข้า”
ฉันเม้มปาก “แป๊บเดียวก็ได้ แค่ออกไปเย็นเดียว?”
สีหน้าเขาเกร็งขึ้นแต่ก็ฝืนยิ้ม “เดี๋ยวค่อยว่ากัน”
พาเกตีมองสบตาฉันจากอีกฟากห้อง คิ้วเธอขมวด เธอเองก็สังเกตได้
มีบางอย่างผิดปกติกับเขา
The Pharaoh's Favorite
60 บท
60
เนื้อหา
เกี่ยวกับเรา
สำหรับนักเขียน
Copyright © 2025 Passion
XOLY LIMITED with the registered office at Las Vegas, NV, USA, 89101