The Most Beautiful Woman in All of Egypt - Chapter #6 - Free To Read

การเดินทางควรจะน่าหวาดกลัว

แต่ไลลาไม่ใช่เด็กสาวที่หวาดกลัวในความมืด

เธอเดินทางราวกับราชินี นั่งอยู่ในรถม้าที่คลุมด้วยผ้าลินินสีขาว กรอบทองที่ทาสีไว้ส่องประกายใต้แสงอาทิตย์อันร้อนแรง อากาศหอมกลิ่นมะลิและกำยาน น้ำหอมของเธอลอยตามสายลมทะเลทราย นักรบที่ดีที่สุดของฟาโรห์ขี่ม้าเคียงข้างเธอ ชายที่เคยต่อสู้และหลั่งเลือดในนามของพระองค์ ดาบของพวกเขาเป็นประกาย ม้าเคลื่อนไหวราวเงาบนเนินทราย พวกเขามีหน้าที่ปกป้องเธอ

เธอไม่เชื่อว่าพวกเขาจะทำได้

ผู้คนเรียงรายตามถนนขณะที่เธอออกจากเมมฟิส เสียงของพวกเขาดังขึ้นเป็นบทสวด มือยื่นออกมา โยนดอกบัวลงที่เท้าของเธอ บางคนร้องไห้ คนอื่นกระซิบคำอวยพร

พวกเขาบูชาเธอ

เธอปล่อยให้พวกเขาทำ

ฮาการ์นั่งพับขาใต้ตัว เรียบผ้าคลุมผ้าลินินขณะที่มองไลลาด้วยความอดทนของคนที่รอให้พายุพัดผ่าน

ฮาการ์รอคอยเสมอ

"ความงามของเธอจะไม่เพียงพอ" เธอพูดในที่สุด เสียงต่ำ ระมัดระวัง

ไลลาหันสายตาไปทางเนินทราย ทะเลทรายที่ทอดยาวไม่สิ้นสุดกลืนขอบฟ้า "นั่นคือสิ่งที่เธอคิดว่าฉันเป็นหรือ? แค่ความงาม?"

"เธอรู้ดีกว่านั้น" ฮาการ์ถอนหายใจ เอียงศีรษะ "แต่ผู้ชายเป็นคนโง่ และคนโง่อยากเชื่อว่าพวกเขาเป็นผู้ควบคุม"

ไลลายิ้มเยาะ "งั้นฉันก็จะปล่อยให้พวกเขาเชื่อแบบนั้น"

ฮาการ์จ้องมองเธอครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า "เด็กสาวที่ไม่มีใครแตะต้องนั้นทรงพลัง แต่หญิงที่เข้าใจความปรารถนา? เธอหยุดไม่ได้"

การโคลงของรถม้าโยกพวกเธอเบาๆ ขณะที่ทะเลทรายทอดยาวไม่สิ้นสุดเบื้องหน้า กลิ่นทรายและเครื่องเทศลอยอยู่ในอากาศ แต่ภายใต้ร่มเงาเย็นของหลังคา มีเพียงพวกเธอสองคน

"เธอรู้ไหมว่าผู้ชายต้องการอะไร?" ฮาการ์ถามขึ้นทันที

ไลลาเลิกคิ้ว "อำนาจ การเชื่อฟัง ผู้หญิงที่จะคุกเข่าแทบเท้าพวกเขา"

ฮาการ์แค่นเสียง "นั่นคือสิ่งที่พวกเขาคิดว่าต้องการ" เธอขยับเข้าใกล้ขึ้น ลดเสียงลง "แต่ผู้ชายจะไม่ปรารถนาสิ่งที่เขาครอบครองแล้ว ถ้าเธอง่ายเกินไปที่จะคว้า เขาจะเบื่อ ถ้าเธอห่างเหินเกินไป เขาจะแสวงหาความอบอุ่นที่อื่น"

ไลลาเอนหลังพิงหมอนไหม จ้องมองฮาการ์อย่างระมัดระวัง "แล้วเธอแนะนำอะไร?"

ฮาการ์ยิ้ม ช้าและรู้ทัน "เธอต้องทำให้เขาหิวโหย"

ไลลาหายใจแรงทางจมูก "ฉันสงสัยว่าจอมทัพที่เผาเมืองจะมีความอดทนให้ถูกเย้ายวนเหมือนเด็กหนุ่มขุนนางที่หลงรักหรือเปล่า"

"ผู้ชายก็เหมือนกันหมดในเรื่องสำคัญ" ฮาการ์หยิบผลมะเดื่อจากจานทอง กลิ้งมันระหว่างนิ้ว "ทำให้เขาต้องการเธอ แต่อย่าให้เขามั่นใจว่าได้เธอมาครอง"

เธอกดเล็บลงในเนื้อผลไม้นุ่ม แยกมันออก เนื้อในเป็นประกายด้วยน้ำหวาน

ไลลามองขณะที่เธอเลียหยดน้ำจากนิ้วหัวแม่มือ

"เธอควบคุมพื้นที่ระหว่างความปรารถนาและความพึงพอใจ" ฮาการ์พูดต่อ "พื้นที่ที่ผู้ชายอ่อนแอ"

ริมฝีปากไลลาโค้งขึ้นเล็กน้อย "แล้วจะทำให้ผู้ชายอยู่ตรงนั้นได้อย่างไร?"

ฮาการ์วางผลไม้ลงและสบตาเธอ "เธอสัมผัสเขาโดยไม่สัมผัส ปล่อยให้นิ้วเธอปัดข้อมือเขาเมื่อเดินผ่าน ปล่อยให้ลมหายใจเธอค้างที่หูเขาเมื่อกระซิบ ให้เขาคิดถึงผิวของเธอแนบชิดกับเขาก่อนที่เขาจะได้รับสิทธิ์นั้น"

ไลลาเอียงศีรษะ "แล้วถ้าเขาพยายามเอาสิ่งที่ยังไม่ได้รับสิทธิ์ล่ะ?"

ฮาการ์หัวเราะเบาๆ "งั้นก็เตือนเขาว่าแม้แต่กษัตริย์ก็ต้องคุกเข่าต่อหน้าเทพธิดา"

ไลลายิ้ม สายตาเหลือบไปที่ขอบฟ้าสีทอง "ดูเหมือนฉันยังต้องเรียนรู้อีกมาก"

ฮาการ์ยิ้มเยาะ "ไม่หรอก เจ้าหญิง เธอรู้อยู่แล้ว เธอแค่ต้องตัดสินใจว่าจะใช้มันอย่างไร"

เธอจะไม่ตายในสงครามนี้ เธอจะเป็นผู้ชนะ

ดวงอาทิตย์ลอยต่ำลง ทอดเงายาวบนทราย ขบวนเคลื่อนไปอย่างเงียบงัน นอกจากเสียงพึมพำของยามเป็นครั้งคราว

แล้วก็มีเสียงตะโกน

ทหารสอดแนมวิ่งนำหน้ามา หายใจหอบ ตาเบิกกว้างด้วยความกลัว

"เจ้าหญิง! มีคนจับตาดูพวกเราอยู่" นักรบรีบคว้าดาบทันที

ไลลานั่งนิ่ง ชีพจรเต้นสม่ำเสมอ มือวางเบาๆ บนตัก

จากเนินทราย เงาหนึ่งปรากฏขึ้น

นักรบ

และเขากำลังรอเธออยู่