The Most Beautiful Woman in All of Egypt - Chapter #1 - Free To Read

ห้องโถงใหญ่ของพระราชวังส่องแสงวาววับภายใต้แสงคบเพลิง กลิ่นของไม้หอมและดอกมะลิหอมอบอวลในอากาศ เกาะติดกับผ้าไหมและน้ำหอมของขุนนางที่ยืนรออยู่เหนือพวกเขา เพดานที่สูงตระหง่านถูกทาสีด้วยเรื่องราวของเทพเจ้าและกษัตริย์ ชัยชนะของพวกเขาถูกสลักไว้ชั่วนิรันดร์

และที่ศูนย์กลางของทั้งหมด เจ้าหญิงไลล่านั่งบนบัลลังก์ของเธอ ข้างพระบิดาผู้รุ่งโรจน์ของเธอ ฟาโรห์อาเมนโฮเทปที่สาม

เธอเป็นภาพลักษณ์ของความศักดิ์สิทธิ์ของอียิปต์ สวมผ้าลินินสีขาวที่ละเอียดอ่อนจนมันเกาะติดกับเธอเหมือนเสียงกระซิบ การปักทองจับแสงคบเพลิงที่สั่นระริก ปลอกคอทองคำขนาดใหญ่ของเทอร์ควอยซ์และโอนิกซ์วางหนักบนไหล่ของเธอ น้ำหนักเย็น ๆ ที่เตือนถึงพลังของเธอ แถวของกำไลทองคำพันรอบข้อมือของเธอ ส่งเสียงคล้องเบา ๆ เมื่อเธอเคลื่อนไหว—แม้ว่าเธอแทบไม่จำเป็นต้องทำ

พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่นี่เพื่อเธอ

ท้ายที่สุด เธอคือผู้หญิงที่สวยที่สุดในอียิปต์

ผู้ที่ขอแต่งงานมาหาเหมือนน้ำน้ำท่วมของแม่น้ำไนล์ พร้อมของขวัญทองคำ ลาพิส อะลาบาสเตอร์ ผ้าไหมย้อมสีที่หายากกว่าฝน พวกเขาก้มหน้าอยู่ต่อหน้าเธอ หมอบอยู่ที่เท้าของเธอ กระซิบคำปฏิญาณแห่งความภักดีและการพิชิต

กษัตริย์ต่างแดน ผู้ที่สวมชุดปักของดินแดนข้ามทะเล สัญญาว่าจะให้เรือและไม้หอม วิหารที่สร้างขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่เธอ

อำมาตย์ผู้ที่กระเป๋าหนักเต็มไปด้วยทองคำ กล่าวว่าไม่มีภรรยาของเขาจะต้องรู้จักความทุกข์

ขุนนางที่ท่องกลอน—เสียงของเขาสั่น แม้ว่าจะเห็นได้ชัดว่าเขาฝึกซ้อมมาหลายพันครั้งก่อนที่จะก้าวเข้ามาในห้องโถงใหญ่

เธอปฏิเสธพวกเขาทั้งหมด

บางคนด้วยการขยับนิ้วอย่างเกียจคร้าน บางคนก็เพียงแค่ยกคิ้วขึ้น

เพราะไลลาไม่เคยต้องพูดคำว่าใช่กับสิ่งที่เธอไม่ต้องการ

และแล้ว—เธอรู้สึกมันก่อนที่จะเห็นเขา

การเปลี่ยนแปลงในอากาศ

ความเงียบกะทันหัน

แม้แต่ผู้ที่ขอแต่งงานที่หยิ่งยโสที่สุดก็ถอยหลังเมื่อผู้ชายคนต่อไปเดินเข้ามา

นายพลอมมอน

นักรบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพระบิดาของเธอ ผู้ชายที่ไม่เคยแพ้การต่อสู้ ผู้ที่ยืนอยู่ข้างมือขวาของผู้ปกครองอียิปต์—ผู้ที่ไม่มีใครกล้าท้าทาย

นิ้วของไลล่าโค้งเล็กน้อยกับที่พักแขนของบัลลังก์ของเธอขณะที่เขาเดินเข้ามา การเดินของรองเท้าแตะของเขากระทบกับหินอย่างหนักในความเงียบของห้องโถงใหญ่ เขามีกลิ่นของหนังเหงื่อและเหล็กกล้า เหมือนกับว่าเขาเพิ่งก้าวออกจากสนามรบเพียงไม่นานก่อนที่จะมายืนต่อหน้าเธอ

เขาแก่กว่า มากกว่า

ใบหน้าของเขาถูกตัดจากเวลาและสงคราม แผ่นทองสัมฤทธิ์ขีดข่วนและบุบจากการต่อสู้นับไม่ถ้วน แขนของเขาหนาไปด้วยกล้ามเนื้อเทียม มือของผู้ชายที่ถือดาบมากกว่าผู้หญิง

แต่กระนั้น ดวงตาของเขา—เข้มและไม่หวั่นไหว—ก็ถือสิ่งที่อันตรายยิ่งกว่าการยกยอหวาน ๆ ของผู้ที่ขอแต่งงานคนอื่น ๆ ของเธอ

การครอบครอง

เขาคำนับ แต่ไม่ทั้งหมด

ไม่ใช่ทั้งหมด

“ราชินีของฉัน” เขาพูด เสียงของเขาเหมือนฟ้าร้องห่าง ๆ เหนือทะเลทราย

ตำแหน่งนั้นรู้สึกไม่ถูกต้อง เธอไม่ใช่ราชินีของเขา

คนรับใช้คนหนึ่งก้าวเข้ามา วางหีบทองคำที่ประดับด้วยทับทิมที่เท้าของอมมอน ด้วยการกระดิกนิ้วของเขา ฝาที่ถูกเปิดออก

ภายใน ขุมทรัพย์ล้นหลาม—งาช้างนูเบียน ลูกปัดคาร์เนเลียน แผ่นหนังเสือ ดาวน์ที่มีด้ามเป็นลาพิสลาซูลีบริสุทธิ์ ของขวัญที่ซื้อเมืองได้ ของขวัญที่ทำให้ผู้หญิงคนอื่น ๆ น้ำตาไหลด้วยความกตัญญู

ไลล่าไม่แสดงปฏิกิริยา

“ของขวัญสำหรับท่าน เจ้าหญิง” อมมอนกล่าวต่อ ดวงตาที่มืดของเขาไม่เคยละจากเธอ “เป็นเพียงเศษเสี้ยวของสิ่งที่ข้าจะวางไว้ที่เท้าของท่านในฐานะภรรยาของข้า”

น้ำหนักของทุกสายตาในห้องกดลงบนเธอ รอคอย มองดู

หัวใจของไลล่าเต้นรัวกับซี่โครงของเธอ

เธอปฏิเสธผู้ชายหลายสิบคนก่อนหน้าเขา ปล่อยพวกเขาทิ้งไปเหมือนกลีบดอกบัวที่ร่วงหล่นจากดอกบัวที่ตายแล้ว

แต่ไม่มีใครทำให้เธอกลัว

อมมอนไม่ใช่เด็กในเสื้อผ้าลินินที่ดีใจหาที่จะประทับใจ เขาไม่ใช่นักกวีที่เสียใจเมื่อถูกปฏิเสธ อมมอนเป็นผู้ชายที่เอาสิ่งที่เขาต้องการ

เธอรู้สึกถึงสายตาของพระบิดาของเธออยู่บนตัวเธอ ความตึงเครียดในห้องโถงใหญ่หนาเกินกว่าจะหักได้

แล้วเธอก็ยิ้ม

ช้า สง่างาม ไม่ต้องพยายาม

รอยยิ้มที่ไม่มีความอบอุ่นเลย

“เป็นข้อเสนอที่เอื้อเฟื้อที่สุด” เธอกระซิบ เสียงของเธอเรียบเนียนเหมือนน้ำผึ้ง “และยัง…”

เธอปล่อยสายตาลง—ไม่ใช่ไปที่หีบสมบัติ แต่ไปที่ดาบที่สะโพกของเขา

อาวุธที่ล้มเหลือด้วยเลือดของคนพันคน

ใบมีดที่ทำให้ชีวิตมากกว่าที่เธอจะนับได้

แล้วเธอก็มองกลับไปที่เขา

ไม่เคลื่อนที่ ไม่ประทับใจ

“…ข้ายังคงไม่ต้องการ”

เสียงกระซิบแพร่กระจายไปทั่วห้องโถง เสียงเงียบที่ตกตะลึงติดตามอย่างรวดเร็ว

อมมอนไม่ขยับ สำหรับช่วงเวลานานที่ยืดออกไป เขาแค่มองเธอ ดวงตาที่มืดของเขาไม่สามารถอ่านได้ จากนั้น—เขาหายใจออกอย่างแรงทางจมูกของเขา เสียงหัวเราะ ต่ำ อันตราย

“ข้าเป็นคนอดทน เจ้าหญิง” เขากล่าวในที่สุด ก้าวเข้ามาใกล้เกินไป เสียงของเขาตกต่ำลง สำหรับหูของเธอเท่านั้น

“และความอดทนเสมอได้รับรางวัล”

กระดูกสันหลังของไลล่าล็อคอยู่ในที่

เธอไม่เคลื่อนไหว

ไม่กระพริบตา

ไม่สะดุ้ง

และในที่สุด หลังจากที่รู้สึกเหมือนเวลาอันนิรันดร์ อมมอนก็ก้าวถอยหลัง

ราชสำนักปลดปล่อยลมหายใจที่พวกเขาไม่รู้ว่าถืออยู่ แต่ไลล่ายังคงนิ่ง เงียบ ๆ ได้เริ่มต้นแล้วในขณะที่เธอออกจากห้องโถง

***

ฮาการ์ คนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ของเธอ พบเธอในห้องทำงานของเธอในคืนนั้น ใบหน้าของเธอตึง

เธออยู่ข้างไลล่าตั้งแต่วัยเยาว์—อย่างซื่อสัตย์ ไม่มีที่สิ้นสุด เฉียบแหลม เป็นคนเดียวในพระราชวังที่พูดคุยอย่างอิสระกับเธอ เธอเล็กกว่า ผอมกว่า แต่งกายในผ้าลินินธรรมดา ผมหยิกดำของเธอซ่อนครึ่งหนึ่งอยู่ใต้ผ้าคลุมบาง

ความเงียบของฮาการ์เป็นเรื่องแปลก

“พูดมา” ไลล่ากล่าว

ฮาการ์หยุดชั่วคราวแล้วพูด “ฟาโรห์ได้แต่งงาน”

ไลล่าหยุดเดิน

ภรรยา

ไม่ใช่สนม ไม่ใช่คนโปรดที่ผ่านไป ราชินี นิ้วของเธอโค้งกับกำไลทองคำที่เรียงรอบข้อมือของเธอ “ใคร?”

ดวงตาดำของฮาการ์คมขึ้น “เนฟิราห์”

ชื่อของเนฟิราห์ตกลงหนักและแหลมในอกของไลล่า

เนฟิราห์

คนสวย ตาแหลมคมและคำนวณ น้องสาวของนายพลอมมอน ผู้หญิงที่มีความทะเยอทะยานทออยู่ในทุกผ้าไหมที่เธอสวม และที่แย่กว่านั้น—ผู้หญิงที่ต้องการลูกชาย

ทายาท