The Most Beautiful Woman in All of Egypt - Chapter #4 - Free To Read

Sala sądowa wybuchła.

Szlachta rzucała na siebie nawzajem obelgi, wezyrowie mamrotali za swoimi koralikowymi kołnierzami, a głosy generałów rozbrzmiewały jak grzmoty odbijające się od ścian świątyni.

Małżeństwo? Z wodzem? Z buntownikiem, który spalił miasta Faraona na popiół? To było nie do pomyślenia.

Laila nie przejmowała się ich oburzeniem. Ponieważ już podjęła swoją decyzję.

„Nie.”

To jedno słowo przecięło hałas niczym ostrze. Wstała z miejsca obok Faraona, wyprostowana, z podniesionym podbródkiem, błyszcząca lniana suknia przetykana złotem migotała w blasku świec.

Królowa nie drgnęła. Laila widziała to w jej chłodnym, świadomym spojrzeniu — Nefirah spodziewała się, że będzie się opierać. Ale nie spodziewała się tego, co nastąpiło później.

„Nie oddam się jak jakaś pomniejsza konkubina”, powiedziała Laila, jej głos był niezachwiany, czysty jak dzwon świątynny. „Nie będę używana jako pionek do targowania się o tron mojego ojca. Nie zostanę sprzedana—”

„Laila.”

Głos jej ojca był cichy, ale wystarczający. Sala ucichła. Zwróciła się do niego, czekając, wyzywając go, aby jej zaprzeczył.

„Kocham cię”, powiedział.

Te słowa — miękkie, niemal desperackie — wstrząsnęły nią bardziej niż jakiekolwiek polecenie mogłoby.

Ponieważ miłość nigdy nie była pytaniem.

Oczywiście, że ją kochał.

Ale nie o miłość tu chodziło.

„To jest prostytucja”, syknęła, zbliżając się. „Chcesz sprzedać moje ciało, aby ocalić swój tron. Chcesz mnie sprzedać i zacząć od nowa — z nią.”

Nefirah nie zareagowała, ale Laila zauważyła zmianę w jej oczach. Małe zwycięstwo.

Jej ojciec drgnął, potrząsając głową. „Zawsze będziesz moją ulubienicą, Laila. Zawsze będziesz moim pierworodnym dzieckiem.”

„Nawet jeśli będziesz miał syna?”

Cisza.

Po raz pierwszy Laila poczuła się niepewnie. Zanim mógł odpowiedzieć — zanim mogła znieść, by to usłyszeć — dźwięk przerwał ciszę.

Niski, narastający ryk zza murów pałacu. Zamieszanie. Zgromadzenie. Faraon zwrócił się w stronę balkonu, jego wyraz twarzy był mroczny i nieodgadniony. I wtedy wszedł najwyższy kapłan. Jego twarz była blada. Oddech krótki.

„Musisz natychmiast przyjść.”