His Revenge (Power Play #1) - Darmowe do czytania

Ethan oparł się tyłem o swoje wysokie krzesło obrotowe i złączył palce w kościół, słuchając mężczyzny usiadłego naprzeciwko niego. Obcemu wydawałoby się, że jego umysł jest oddalony o milion mil, ale w rzeczywistości każde nerwy w nim były czujne, przyjmując i przetwarzając informacje błyskawicznie. Od czasu do czasu było widoczne, jak odwraca się w kierunku ściany okien za nim, patrząc na nie bez specjalnego zainteresowania pięknym widokiem pomrocznego nieba. Pocierał po szczęce, grymasząc, gdy jego palce natykały się na szorstką brodę nieogolonego do końca dnia zarostu. Bez wątpienia, gdyby spojrzał w lustro, zobaczyłby ciemną brodę na swojej brodzie - na pewno musi go ogolić dziś wieczorem przed odebraniem Nicky na ich kolację, inaczej na pewno będziesz miała z niego niekończące się żarty o tym, jak bardzo przypomina neandertalczyka.

Gdy myślał o Nicky, lekko się uśmiechnął, wyobrażając sobie, jak jej piękne zielone oczy rozświetlają się, gdy mówi, jej jasne włosy zapewne będą perfekcyjnie ułożone, otaczając doskonałą twarz, pełne łuki ustami i sposobem, w jaki się porusza, jak elegancka towarzyszka świata, jaka była. Byłaby idealną żoną dla niego. Idealną żoną i wspaniałą gospodynią, by zabawiać przyszłych współpracowników i klientów jego przyszłego przedsiębiorstwa. Jego firma budowlana rozwijała się szybko i Ethan musiał projekować idealny wizerunek dopieszczonego, udanego człowieka interesu, aby przyciągnąć taką klientelę, jakiej potrzeba Hollbourn Enterprises, aby znaleźć się w czołówce. Dzisiejszy wieczór był pierwszym krokiem w jej zdobyciu. Poznałby swoją kuzynkę, która była również jej najlepszą przyjaciółką i powierniczką. Fakt, że ta kuzynka okazała się Erin Gosling, dziedziczką hotelowej fortuny prestiżowych Goslingów, dała mu pewną wskazówkę, czego można się spodziewać. Prawdopodobnie jakaś wyretuszowana faszystka, zbytnio pochłonięta sobą i wydawaniem pieniędzy tatusia, aby dbać o błahe i głupie sprawy. Spodziewał się wieczoru spędzonego na udawaniu zainteresowania opowieściami o wspaniałych i egzotycznych miejscach, które zwiedziła, lub o najnowszych trendach mody. Oby tylko nie było żadnych psów czy kotów wychylających się z drogich torebek projektanta. Na szczęście Nicky była inna. Jej rodzice nie byli tak bogaci jak kuzyni i to było widoczne w jej zachowaniu. Była pośredniczką w handlu nieruchomościami, spotkał ją na małej imprezie zorganizowanej przez kolegę Marcusa. Była przyziemna, ale także kulturalna i inteligentna. Nie minęło dużo czasu, zanim Ethan doszedł do wniosku, że Nicola Gosling to kobieta, którą potrzebuje w swoim życiu. Skupił swoje myśli na teraźniejszości i odwrócił się, aby stanąć twarzą w twarz ze swoim sekretarzem. Peter Wilson nadal zanurzony był w lekturze raportów finansowych, ale Ethan miał już dość. Poza tym już wcześniej przeglądał te raporty i cała ich zawartość zapisana mu się w pamięci. "Dziękuję, Pete, poradzę sobie już sam" - powiedział Ethan, wstając z krzesła. Mierząc 6 stóp 4 cali łatwo górował nad Peterem, a dobrze skrojony granatowy garnitur wydobywał jego imponującą sylwetkę. "Pamiętaj, żeby przypomnieć wszystkim pracownikom o jutrzejszym spotkaniu. A także, przygotuj propozycję dla projektu Landberg. Chcę jak najszybciej poznać szacunkowe koszty". "Tak, panie. Czy teraz odchodzi?" Ethan złapał teczkę i skierował się w stronę drzwi energicznym krokiem. "Tak. Jadę na kolację z Nicky i muszę się cholernie ogolić... znowu". Nie czekał na odpowiedź, ale kontynuował w kierunku banku wind, ciesząc się, że korytarz jest opustoszały. Dzielił piętro z kancelarią prawna i firmą IT, a większości dni bywały tu różne osoby, ale teraz była po godzinach, więc firma IT była zamknięta, a prace w kancelarii prawnej spowolniły. Ethan wyczekiwał dnia, w którym jego firma zajmie własny budynek. To był sukces, na który dążył, sukces, których miał nadzieję osiągnąć. Teraz, oprócz kilku pracowników, miał tylko czterech innych, ale wkrótce zamierzał, żeby jego firma była znana jako gigant w branży budowlanej. Przekraczając lobby, usłyszał kobiecą głos zatrzymujący go w miejscu. "Ethan!" Obrócił się na czas, aby zobaczyć, jak do niego podchodzi drobna brunetka. Rozpoznał ją jako Brittany, sekretarkę prawą z kancelarii prawniczej na swoim piętrze. Jej niezwykle wysokie, jaskraworóżowe obcasy stukały po marmurowej podłodze, gdy śpieszyła się w jego stronę. Brittany wsunęła się obok niego, uśmiechając się szeroko. "Cieszę się, że w porę cię złapałam, zabierz mnie do domu. Mój samochód jest w warsztacie i stałam na zewnątrz już dziesięć minut, a nie było ani jednego taksówkarza na horyzoncie." Zacisnęła usta, kiedy ostentacyjnie wybrzuszony czerwonymi ustami. "Pomóż dziewczynie, co?" Przez chwilę zastanowił się, potem wzruszył ramionami. Mieszkała tylko kilka bloków od jego mieszkania, więc nie byłoby to zbyt wielkim problemem. "Dobrze, jedziemy." Zachowała żywy dialog, kiedy szli w kierunku parkingu, gdzie zostawił swoje auto, chociaż Ethan słuchał tylko jednym uchem, myśląc o obiedzie z Nicky. Zastanawiał się, czy spodoba się jej pierścień, który kupił dla niej, wyobrażając sobie obrączkę zaręczynową w małej, czerwonej aksamitnej pudełeczce na jego nocnym stoliku. Zapamiętał, żeby ją zabrać zanim wyjdzie do restauracji. Brittany zwróciła się do niego po zapięciu pasów. "Masz coś przeciwko temu, żebyśmy się zatrzymali na kawę? Obiecałam mamie, że wezmę mokę z jej ulubionego miejsca, nie zajmie to długo, przysięgam." Sama Ethan mógłby się napić kawy, myślał, kiedy włączał silnik swojego zaniedbanego, szarego Forda i wkładał bieg wsteczny. Powinno być wystarczająco dużo czasu na zatrzymanie się, o ile ruch pozostanie lekki. "Nie ma problemu, sam mogę wypić kawę." ***** "Czy on zawsze jest taki spóźniony?" Erin spoglądała na swój zegarek już po piąty raz i zmarszczyła brwi, patrząc w kierunku wejścia do ekskluzywnej restauracji. Podniosła szklankę z wodą i wzięła łyk, bębniąc perfekcyjnie wymalowanymi paznokciami lewej ręki o stół. Jaki mężczyzna spóźnia się na kolację? Zastanawiała się to, biorąc kolejną łykę, przyglądając się swojej kuzynce nad krawędzią szklanki. Nicky wyglądała olśniewająco jak zwykle w ciemnozielonej sukni, która podkreślała porcelanową skórę i jasnozielone oczy. Nie po raz pierwszy Erin życzyła sobie, aby odziedziczyła te same zielone oczy, ale nie miała tyle szczęścia. Jej oczy miały nieokreślony odcień brązu, nic seksownego ani czarującego. Nicky uśmiechnęła się uspokajająco i wzięła łyk z wody. "Ethan nigdy nie spóźnia się na coś. Co by go nie trzymało, jestem pewna, że musi być to ważne." Mimo to Erin dostrzegła przelotne spojrzenie na telefon leżący na stole i krótką chmurę zmartwień na twarzy swojej kuzynki. Zacisnęła wargi i powstrzymała się przed wypowiedzeniem zgryźliwego komentarza. Jej pierwsze wrażenie na temat mężczyzny, w którym Nicky się namiętnie zakochała, było poniżej poziomu "niegodziwego palanta". Czekały na niego ponad godzinę i nawet nie zdołał zadzwonić ani wysłać SMS-a, że spóźni się. Było oczywiste, że Nicky już była zmartwiona i odrzuciłoby jej serce, gdyby nawet był zbyt późno. Zdając sobie z tego sprawę, Erin odłożyła swoje irytacje na bok i uśmiechnęła się. "A więc, jak się miewa ciotka Lorna? Czy ona wciąż ma tego okropnego papugę? Boże, nie mogę zrozumieć, co ją skłoniło do kupienia tego strasznego zwierzęcia." Nicky zaśmiała się, jej oczy iskrzące. Przez następne kilka minut sprawnie skierowała rozmowę w inne tematy, unikając wspomnienia o nieobecnym chłopaku, choć wewnętrznie kipiała z wściekłością. Jeśli Ethan odważy się w ogóle się pojawić, da mu cząstkę swojej uwagi. Ruchliwość przy wejściu przyciągnęła uwagę obu kobiet. Chwile później Erin zauważyła wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyznę idącego w stronę ich stołu, z szorstkim włosami, jakby nie zadbał o ich ułożenie. "Ethan!" Nicky wykrzyknęła, ruszając w jego stronę i rzuciła się w jego ramiona. Wysoko wzrósł i nawet wtedy ledwo dotknęła jego ramion - tak wysoki. "Boże, dziękuję, że jesteś w porządku, byłem tak martwy." "Tak mi przykro, kochanie" - jego głos był głęboki, ciepły i zataczający sens. "Utknąłem w korku na drodze do domu i zostawiłem telefon w biurze, więc nie mogłem zadzwonić i dać ci znać, że jestem spóźniony." Erin przyglądała się mężczyźnie, zaciskając wargi na widok jego zdezorganizowanego wyglądu, ciemnych cieni zarostu i niebieskiej koszuli pod jednorzędowym, czarnym żakiem, który wydawał się być rzucony bez refleksji. Majestatycznie się zachowywał, a jego wygląd był taki, że kobiety rozpływały się. Uniósł wzrok z blond głowy Nicky i spojrzał wprost w oczy Erin. Uspokajała oddychanie, kiedy poczuł się uwięziony w niewypowiedzianym wzroku lodowatego błękitu. Smoldering blue eyes, poprawiła milcząco, czując motyle unoszące się w jej brzuchu. Jego spojrzenie rozpaliło w niej płomienie, rozchodzące się prosto w miejscu między jej nogami, i wszystkie jej zmysły ożyły. Co się dzieje? Odrywała wzrok od niego i sięgnęła po szklankę z wodą, połykając chłodną ciecz jednym haustem. Na licho! Nicky powiedziała, że jest przystojny, ale Erin nie była przygotowana na swoje reakcje. Trzymała wzrok na obrusie, niechętnie patrząc w to palące spojrzenie.Para się odłączyła, a Nicky przedstawiła ich sobie, jej głos brzmiał radośnie. "Erin, to mój chłopak Ethan, Ethan mój ukochany kuzyn Erin." Erin wymusiła niewielki uśmiech i odchyliła głowę, aby się na niego przyjrzeć, zmuszając się do opanowania swoich emocji. "Czy zawsze tak zbywasz moją kuzynkę?" Jej słowa były zimne i spokojne. Zauważyła delikatne zwężenie oczu i cienki pasek wyrażenia na jego ustach. "Incydent z dzisiaj wieczorem był nieprzewidywalny" - jego chłodny ton zdawał się odpowiadać jej, gdy siadł i prostował granatową marynarkę. Trzeba przyznać, że nie próbował wybrnąć z sytuacji, a jej zdanie o nim podniosło się o stopień. Nicky położyła dłoń na jego dużej dłoni i promieniała do niego uśmiech. "Ethan zawsze jest punktualny, kochanie" - wypowiedziała się głośno do Erin. - "To jeden z powodów, dla których go tak kocham, zawsze jest godny zaufania i silny". On uśmiechnął się do Nicky, chociaż Erin zauważyła, że uśmiech nie dotarł do jego oczu, a jego ton był nadal chłodny. "Dziękuję, skarbie." By odciągnąć swoje niepokorne myśli, Erin podniosła menu i otworzyła je, aby zapoznać się z ofertą. Nicky i Ethan zrobili to samo, a kolejne kilka minut upłynęło bez tego napięcia, które spadło na ich małą grupę. Kiedy kelner zabrał ich zamówienia, ona bębniła palcami w obrus, przeszukując swoje myśli w poszukiwaniu możliwych pytań. Nicky usunęła się, żeby poprawić makijaż, zostawiając niechętnie Erin samą z Ethanem. Gnieździł się w kierunku szklanki z wodą, grube brwi dając mu niebezpieczny wygląd. Być może nie powinna była od razu przystąpić do ataku, Erin przyznała. Przecież dał uzasadnione wytłumaczenie dla swojego spóźnienia. "Nicky mówi mi, że jesteś z Minnesota" - Erin zapytała, mając nadzieję, że zacznie rozmawiać. Przez kilka sekund się na nią przyglądał, to niepokojące jego spojrzenie wydawało się przenikać jej myśli. Trzymała się nieruchomo, nie dając mu satysfakcji, że go godzi. Bez wątpienia używał tego spojrzenia, aby sprawić, że ludzie czują się nieswojo, a Erin nie zamierzała pozwolić mu na to. "Tak". Ostatecznie odpowiedział. Erin czekała, aż się rozwinie, ale Ethan nic nie powiedział, po prostu kontynuując swoje spojrzenie. Zmarszczyła usta. Dobrze, więc chce udawać głupiego neandertalca, prawda? Cóż, ona ma inne pomysły. "W jakiej części Minnesota mieszkasz?" - pobudziła go. "Clareshorn". Kolejna jednowyrazowa odpowiedź. "Czy uprawiasz jakiś sport? Hokej? Piłka nożna?" Spotkała wiele tego rodzaju facetów, tych, którzy uważają siebie za wysokie, ciemne i milczące. W jego przypadku był wysoki i ciemny w doskonałości. "Nie." Bębniła mocniej, jakby niecierpliwość zagrażała przedostaniu się na powierzchnię. "Adoptowali cię, prawda?" Błękitne oczy Ethana zwęziły się. "Jak to wiesz?" Ah! W końcu pełno zdaniem, nawet jeśli było to pytanie. "Zrobiłam niektóre badania" - dobrze, może jakby pełnej weryfikacji to ona sama, ale nie zamierzała mu tego mówić. Jego biogram był krótki i precyzyjny. Urodzony jako Ethan Hugh Lachlan, adoptowany przez irlandzką parę, gwiazdę szkolnej drużyny futbolowej, ukończył ze stopniem cum laude Uniwersytet Stanforda na Wydziale Inżynierii Lądowej, nie było poprzednich małżeństw i dzieci. Na razie nie ma szkieletów w szafie. Miała podkurczony mięsień na szczęce i oczy blackły. "Obserwowałaś mnie?" Zacisnęła się na oskarżenie. Jak mógł przez to przewiercić, jakby wiercił dziurę w ścianie i nie odrywał od niej oczu? "Badania" - odpowiedziała w lodowatym tonie. "Nie szpieguję ludzi, panie Lachlan." "To trzymaj swoje cholernie rozpieszczone nos w moich sprawach." "Proszę cię? Czy naprawdę mnie nazwałeś rozpieszczoną?" Erin zanosila się gniewem. "Nie wiedziałem, że ktoś powinien cię przywalić i wbić rozum w twoje małe główkę." "Co się właściwie dzieje?" Nicky wróciła do stołu i patrzyła na nich obu, marszcząc brwi z dezorientacją na palup zbierającym się napięciu między nimi. "Erin?" spojrzała na Erin, kiedy Ethan milczał, jej wzrok przeszukując twarz kuzynki w poszukiwaniu odpowiedzi. "Nic" - Erin zmusiła się do spokoju, chociaż chciała zabić Ethana Lachlana. Dwa razy dziś wyzywał ją w przeciągu kilku minut.

Ethan patrzył ze złością na niegrzeczną kobietę siedzącą naprzeciwko niego, opierając się pokusie, aby ją udusić. Wieczór okazał się dla niego upiornie od momentu, kiedy zatrzymał się w kawiarni. Utknął w korku spowodowanym wypadkiem samochodowym, a na dodatek zostawił swój telefon w biurze. Spędził prawie godzinę przeklinając samochody blokujące mu drogę, podczas gdy jego myśli wypełniły się myślami, że Nicky czeka i zastanawia się, czy ją wystawił. Teraz jest tutaj, i musi się zmierzyć z tą małą panią snobem i jej pogardliwymi uwagami, które tylko pogorszyły jego nastrój.

Dla Ethana było oczywiste, że Erin Gosling wolała by miała go wcale, jeśli pogarda i potępienie w jej piwnych oczach były jakimkolwiek oznaczeniem jej prawdziwych uczuć. Jego gniew płonął, kiedy wspomniała, że go zbadala; ceni swoją prywatność i nie życzyłby sobie, aby Erin Gosling wciągnęła swój nos w jego sprawy i potem miała czelność wytykać mu to. Jeszcze odważyła się go nazwać złotym rybkiem.

Ethana, z jej nieprzewidywalnym spojrzeniem, badał złośliwą kobietę siedzącą naprzeciwko niego, opierając się pokusie, aby ją dusić. Porównywał spojrzenie Erin do Nicky, ale powalała go kobieta siedząca naprzeciwko niego teraz.

Proste brązowe włosy, spięte w surowy kok na karku, w połączeniu z atrakcyjnymi cechami. Zielona sukienka wieczorowa, którą miała na sobie, była prosta, a jej cena zapewne miała więcej zer niż to było konieczne. Gdzie Nicky była oszałamiająco piękna, Erin była atrakcyjna w chłodnym, profesjonalnym stylu, ale było coś w jej oczach, kiedy na nią po raz pierwszy spojrzała, co sugerowało, że pod tym lodowatym zewnętrzem kryją się skrywane ognie.

Potrząsnął głową dla otrzeźwienia i zdał sobie sprawę, że Nicky na niego patrzy, zmartwienie widoczne w tych zielonych oczach, i poczuł się winny, że jego gniew zepsuł wieczór.

"Przepraszam, kochanie, nic się nie stało" - przyciągnął ją do siebie i pocałował ją delikatnie w usta. "Erin i ja po prostu sobie rozmawialiśmy, prawda?"

Wzrok Elli padał na Erin, ostrzegawczy, zachęcając ją, aby go zaprzeczyła.

Ona nie jest dzidziusiem, kiwnęła głową zgodnie z umową i zaakceptowała niewypowiedziane zawieszenie broni.

Dzięki Bogu dostali jedzenie, a reszta wieczoru minęła im miło, starannie omijając wszelkie wrażliwe tematy.

Później, przed restauracją, zobaczyła wyrażenie wyśmiewczości na ustach, kiedy zobaczyła jego samochód, Ethan postanowił, że od tego momentu zupełnie nie cierpi Erin Gosling.

Erin była wdzięczna, gdy długa, męcząca kolacja w końcu się skończyła. Cierpienie było czystą agonią, bo musiała milczeć, kiedy chciała tylko dać temu mężczyźnie nieco pyskatki. Co w ogóle Nicky dostrzegła w nim, na miłość boską? Patrzenie na nich było jak patrzenie na parę niesparowanych butów na czyjejś stopie. Podczas gdy jej kuzynka była wyraźnie zakochana w Ethanie, ten człowiek nie okazywał wobec niej żadnych emocji, a w umyśle Erina dzwoniły sygnały alarmowe. "Cóż, co o Ethanie myślisz?" Nicky zapytała, gdy Erin wjeżdżała w wieczorny ruch drogowy, zwinne sterowanie niebieskim Jaguarem. Erin na chwilę oderwała wzrok od drogi, by spojrzeć na swoją kuzynkę z zamyślonym spojrzeniem. Nie mogła sobie pozwolić na kłamstwo i powiedzieć, że Ethan Lachlan jest doskonały dla niej. Jej instynkt ochronny wskoczył do akcji i wiedziała, co musi zrobić, aby uratować Nicky przed popełnieniem największego błędu w swoim życiu. "Nicky, mogę być szczera z tobą?" zaczęła, zwracając się z powrotem na drogę. Erin oderwała wzrok od niej na chwilę, starając się zachować spokój, mimo że chciała zabić Ethana Lachlana. Już po drugi raz dziś, mężczyzna ją obrażał w przeciągu kilku minut.