The Most Beautiful Woman in All of Egypt - Chapter #8 - Free To Read

Laila zat stil terwijl Hagar de laatste gouden armband om haar pols vastmaakte, het koele metaal drukte tegen haar hartslag. Haar handen bewogen behendig, terwijl ze de plooien van linnen over Laila's schouders aanpaste, ze gladstrijkend tot ze als stromend water langs haar rug vielen.

De tent was schemerig, het flikkerende licht van olielampen wierp lange schaduwen tegen de wanden.

Laila ademde in, langzaam en beheerst. "Dit is waanzin."

Hagar snoof zachtjes, deed een stap achteruit om haar werk te inspecteren. "Het is strategie."

"Wat als ze door me heen kijken?" vroeg Laila.

Hagar kantelde haar hoofd, terwijl ze het gouden hoofddeksel ophief dat gevormd was als de zonneschijf van Ra. "Dan laat je hen zien wat jij wilt dat ze zien."

Ze plaatste het hoofddeksel op Laila's hoofd, de delicate gouden kettingen aanpassend zodat ze haar gezicht omlijstten, het gedempte licht vangend als vloeibaar vuur.

Laila slikte. Ze was eerder aanbeden. Maar nooit zoals dit.

Niet als iets onaanraakbaars. Niet als iets gevaarlijks.

Hagar hurkte naast haar, drukte een warme palm op Laila's blote schouder. Haar greep was stevig. "Ze hebben vanavond een godin nodig." Ze hief haar kin licht. "Dus geef hun er een."

Laila ademde langzaam uit. Toen stond ze op.

De woestijnwind was gaan liggen, alleen het verre gekraak van brandend hout en het schuifelen van laarzen door het zand restte nog.

Het rebellenkamp was verzameld—mannen gehard door oorlog, mager door honger maar nooit zwak. Ze stonden tussen de tenten, bij de stervende vuren, wapens nog steeds op hun rug gebonden, maar hun handen waren van de gevesten gevallen.

En toen—begon de muziek.

De dansers kwamen eerst, bewegend door het vuurlicht, hun lichamen naakt onder dunne sluiers van linnen, beschilderd met goud en geparfumeerd met lotusolie. Hun armen hieven zich in langzame bogen, polsen draaiend als de stroom van de Nijl, armbanden rinkelend in zachte, verleidelijke tonen.

Daarna kwamen de muzikanten, de gestage dreun van de trommels rollend door het zand.

En tenslotte—de stilte.

Laila stapte naar voren.

De linnen jurk kleefde aan haar, geborduurd met gouden draad, gesneden om te draperen maar nooit te verbergen. De brede halsketting van turkoois en amethist rustte koel tegen haar sleutelbeen, de zware stenen bewogen met elke stap. De armbanden gevormd als de vleugels van Isis glinsterden om haar polsen, flikkerend in het licht.

Het gouden hoofddeksel, de zonneschijf van Ra, rustte op haar hoofd, delicate kettingen zwierden mee, het vuurlicht vangend als strengen van de zon zelf.

Ze liet haar blik niet zakken.

Ze haastte zich niet.

Ze liep alsof ze al die tijd op haar hadden gewacht.

Een rimpeling ging door de verzamelde krijgers.

Sommigen slikten hard, hun kelen zichtbaar bewegend, hoewel ze geen geluid maakten. Anderen ademden langzaam uit, alsof ze zich nu pas realiseerden dat ze hun adem hadden ingehouden.

Een soldaat—een man met diep in zijn borst gekerfd littekens—trok een hand over zijn gezicht, zijn vingers bleven bij zijn lippen hangen, alsof hij probeerde de gedachten die daar vormden weg te jagen.

De vingers van een ander klemden zich om het gevest van zijn dolk, zijn knokkels bleek, zijn greep onzeker.

Een jongere krijger—nauwelijks meer dan een jongen—stond aan de rand van de menigte, ogen wijd, zijn lippen licht geopend. Hij knipperde, alsof hij zichzelf eraan probeerde te herinneren te ademen.

Zelfs Seti, die haar de hele reis had bespot, zat stil op de rand van een houten kist, een halfvolle beker wijn bengelde tussen zijn vingers. Hij bracht hem niet naar zijn lippen.

Khepri, staand bij de oorlogstent, zei niets. Zijn gouden ogen volgden haar, langzaam en berekenend. Zijn hoofd kantelde, slechts licht, alsof hij een gedachte overwoog die hij nog nooit eerder had overwogen.

En toen—trok Amunet zijn zwaard.