The Most Beautiful Woman in All of Egypt - Chapter #7 - Free To Read

Laila had een escorte van krijgers verwacht, een formele ontvangst, een rij mannen die in plechtige formatie stonden te wachten om de dochter van de Farao te ontvangen.

In plaats daarvan kreeg ze Seti. De bedrieger.

Hij leunde tegen een verweerde rots alsof hij op een handelskaravaan wachtte, niet op het kostbaarste juweel van Egypte's troon. Zijn linnen tuniek hing los rond zijn keel en onthulde gebruinde huid die glansde van het zweet, zijn armen omwikkeld met leer en brons, gevouwen over zijn borst in een houding van luie vermaak.

Toen glimlachte hij.

Seti's glimlach was er een van een man die nog nooit in zijn leven bang was geweest voor de goden - of wie dan ook.

Een zacht gefluit ontsnapte aan zijn lippen. "Dus de grote Farao stuurt ons een geschenk. Zijn eigen vlees en bloed, gehuld in zijde en goud. Hij moet wanhopig zijn."

Laila wankelde niet.

Ze liet haar blik net iets zakken - de perfecte balans tussen eerbied en afwijzing. "Prins Seti."

Zijn grijns werd breder. "Oh, we gebruiken titels? Wat schattig."

Hij liet zijn blik langzaam over haar glijden, verwijlend bij de glinsterende linnen, de gouden sandalen, de smaragden om haar keel.

Toen zuchtte hij, schuddend met zijn hoofd in geveinsde teleurstelling. "We gaan zoveel plezier met je hebben."

Ze ontmoette zijn blik zonder te wijken. "Dit is geen spel, Seti."

Hij grinnikte, laag en donker. Toen gebaarde hij met een nonchalant handgebaar naar de uitgestrekte leegte van de woestijn.

"Welkom in de echte wereld, prinses."

Ze sprak niet.

Seti ook niet - in eerste instantie.

De stilte strekte zich tussen hen uit, het enige geluid de ritmische dreun van hoeven op zand, het occasionele gerinkel van metaal van de krijgers die naast hen reden.

Toen zuchtte Seti, lang en theatraal.

"Dit is saai."

Laila draaide haar hoofd niet, maar ze voelde hem naar haar kijken, lui gezeten op zijn paard naast haar draagstoel.

"Ik had verwacht dat de dochter van de Farao vermakelijker zou zijn," vervolgde hij, zijn stem doorspekt met vermaak. "Misschien me iets schandaligs vertellen. Of, weet je, een beetje smeken voor je leven."

Laila hield haar blik op de duinen gericht. "Teleurgesteld?"

"Zeer."

Hij leunde iets naar voren, alsof hij een geheim ging delen. "Weet je, ik ontmoette ooit een edelvrouw die beweerde dat ze een man kon doden met slechts een kus."

Laila keek hem ongeïmponeerd aan. "Deed ze dat?"

Seti grijnsde. "Oh, ze probeerde het. Verstopte gif tussen haar lippen. Dacht dat ze slim was."

Laila trok een wenkbrauw op. "En toch leef je nog."

"Ze onderschatte hoeveel ik ervan geniet om gekust te worden." Hij flitste een wolvengrijs. "En hoeveel ik ervan geniet om terug te bijten."

Laila blies door haar neus, ongeïmponeerd. "Fascinerend."

"Ah, maar ik heb je nog niet eens het beste deel verteld," vervolgde Seti, zich gemakkelijk verplaatsend in zijn zadel. "Nadat ze probeerde me te vermoorden, trouwde ik in plaats daarvan met haar zuster."

Laila snoof. "Je verwacht dat ik dat geloof?"

"Ik verwacht dat je geïntrigeerd bent."

Ze gaf hem een vlakke blik. "Tot nu toe ben ik dat niet."

Seti drukte een hand tegen zijn borst alsof hij gewond was. "Wist je dat je vader ooit beval om mijn familie levend te verbranden?"

Het gemak in zijn stem was te geoefend, te casual. Laila's adem stokte voor een halve tel.

Een truc. Een spel. Ze mocht niet laten zien dat het haar verontrustte.

Dus hief ze simpelweg haar kin. "Ik wist niet dat je familie zo belangrijk was."

Seti grijnsde, zijn hoofd schuin. "Dat is het ding met macht, prinses. Het doet er alleen toe wanneer je het hebt."

Zijn ogen glinsterden met iets onleesbaars voordat hij zich weer naar voren wendde.

Hij was gevaarlijk op een andere manier dan de anderen.

Omdat hij graag met zijn prooi speelde.

En hij had haar gekozen voor zijn spel.

De wind huilde, tilde het zand op in draaiende kolommen. De zon brandde boven hun hoofden, veranderde de horizon in een trillende illusie. Laila bleef rechtop zitten in haar vergulde draagstoel, haar uitdrukking onleesbaar zelfs terwijl haar hart bonsde als een oorlogstrommel.

Toen verscheen het kamp.

Een uitgestrekte zee van tenten, banieren van rebellie die tegen de wind in wapperden.

Het was niets zoals haar vaders stad. Er waren geen glimmende tempels, geen marmeren paleizen, geen ordelijke rijen soldaten in gepolijste wapenrusting. Deze mannen waren anders. Hard. Mager. Hongerig.

Dit waren degenen die alles hadden verloren.

Degenen die niets meer hadden behalve wraak.

Laila voelde hun ogen op haar, hun blikken gevuld met honger, woede, wrok. Als ze een andere gevangene was geweest, hadden ze haar misschien uit haar draagstoel gesleurd en haar met blote handen verscheurd.

Maar zij was Laila van Egypte.

En ze wachtten om te zien wat ze zou doen.

Seti draaide zich naar haar, zijn blik scherp. "Nog steeds niet bang?"

Ze hief haar kin. "Nee."

Zijn grijns was duivels. "Dat zou je wel moeten zijn."

Toen, met één beweging, reikte hij uit en trok haar van haar zitplaats.

De plotselingheid ervan verraste haar. Laila struikelde - alleen om door Seti in zijn armen opgevangen te worden.

Ze verstijfde.

De warmte van zijn lichaam drukte tegen het hare, zijn greep meedogenloos, solide, zijn adem warm tegen haar wang.

Even deed hij niets. Toen leunde hij naar voren, langzaam inademend, zijn adem plagend tegen haar slaap.

"Je ruikt lekker," mompelde hij.

Zijn vingers verstrakten kort om haar middel voordat hij haar losliet.

"Maar dat is misschien niet genoeg om je te redden van Amunet."

Laila verstijfde.

Volgens de geruchten die ze had gehoord, was Amunet geen man die zijn vijanden simpelweg doodde - hij zorgde er eerst voor dat ze leden. En in tegenstelling tot Seti, die met zijn prooi speelde, speelde Amunet helemaal niet.