The Most Beautiful Woman in All of Egypt - Chapter #6 - Free To Read

De reis had angstaanjagend moeten zijn.

Maar Laila was geen bang meisje in het donker.

Ze reisde als een koningin, gezeten in een koets gehuld in wit linnen, het goudgeschilderde frame glinsterend onder de meedogenloze zon. De lucht rook naar jasmijn en mirre, haar parfum gedragen op de warme woestijnwind.

De beste krijgers van de Farao reden naast haar, mannen die in zijn naam hadden gevochten en gebloed. Hun zwaarden blonken, hun paarden bewogen als schaduwen tegen de duinen. Ze waren bedoeld om haar te beschermen.

Ze geloofde niet dat ze dat zouden doen.

De mensen stonden langs de straten toen ze Memphis verliet, hun stemmen verhieven zich in gezangen, hun handen reikten uit, wierpen lotusbloesems voor haar voeten. Sommigen huilden. Anderen fluisterden zegeningen.

Ze aanbaden haar.

Ze liet hen begaan.

Hagar zat met haar benen onder zich gevouwen, terwijl ze de plooien in haar linnen sjaal gladstreek en Laila aankeek met het geduld van iemand die wacht tot een storm losbarst.

Hagar was altijd aan het wachten.

"Je schoonheid zal niet genoeg zijn," zei ze uiteindelijk, haar stem zacht, voorzichtig.

Laila wendde haar blik naar de duinen, de eindeloze uitgestrektheid van woestijn die de horizon opslokte. "Is dat wat je denkt dat ik ben? Alleen maar schoonheid?"

"Je weet wel beter." Hagar zuchtte, haar hoofd schuin houdend. "Maar mannen zijn dwazen. En dwazen willen geloven dat zij degenen zijn die de controle hebben."

Laila grijnsde. "Dan laat ik hen dat geloven."

Hagar bestudeerde haar een lang moment voor ze knikte. "Een onaangeraakt meisje is machtig. Maar een vrouw die verlangen begrijpt? Zij is niet te stoppen."

Het ritmische wiegen van de koets schommelde hen zachtjes terwijl de woestijn zich eindeloos voor hen uitstrekte. De geur van zand en kruiden kleefde aan de lucht, maar in de koele schaduw van het baldakijn waren zij met z'n tweeën.

"Weet je wat mannen willen?" vroeg Hagar plotseling.

Laila trok een wenkbrauw op. "Macht. Gehoorzaamheid. Een vrouw die aan hun voeten knielt."

Hagar snoof. "Dat is wat ze denken dat ze willen." Ze schoof dichterbij, haar stem verlagend. "Maar een man zal nooit verlangen naar wat hij al bezit. Als je te makkelijk te grijpen bent, zal hij interesse verliezen. Als je te afstandelijk bent, zal hij elders warmte zoeken."

Laila leunde achterover tegen de zijden kussens, terwijl ze Hagar aandachtig observeerde. "Wat stel je dan voor?"

Hagar glimlachte, langzaam en wetend. "Je moet hem hongerig houden."

Laila blies scherp door haar neus. "Ik betwijfel of een krijgsheer die steden verbrandt het geduld zal hebben om geplaagd te worden als een verliefde adellijke jongen."

"Mannen zijn allemaal hetzelfde waar het er toe doet." Hagar pakte een vijg van een gouden schaal, rollend het tussen haar vingers. "Laat hem je begeren, maar laat hem nooit zeker zijn dat hij je heeft."

Ze drukte haar nagels in het zachte fruit, het opensplitsend, het vruchtvlees glinsterend van zoet sap.

Laila keek toe terwijl ze een druppel van haar duim likte.

"Jij beheerst de ruimte tussen verlangen en bevrediging," vervolgde Hagar. "De ruimte waar mannen zwak zijn."

Laila's lippen krulden licht. "En hoe houdt men een man daar?"

Hagar legde het fruit opzij en ontmoette haar blik. "Je raakt hem aan zonder hem aan te raken. Je laat je vingers langs zijn pols strijken als je hem passeert. Laat je adem bij zijn oor blijven hangen als je fluistert. Laat hem denken aan jouw huid tegen de zijne voordat hij het recht heeft verdiend."

Laila kantelde haar hoofd. "En als hij probeert te nemen wat hij niet heeft verdiend?"

Hagar lachte zachtjes. "Dan herinner je hem eraan dat zelfs koningen knielen voor godinnen."

Laila glimlachte, haar blik flitste naar de gouden horizon. "Het lijkt erop dat ik nog veel te leren heb."

Hagar grijnsde. "Nee, prinses. Je weet het al. Je hoeft alleen te beslissen hoe je het wilt gebruiken."

Ze zou niet sterven in deze oorlog. Ze zou hem winnen.

De zon zakte lager, wierp lange schaduwen over het zand. De karavaan bewoog in stilte, op een occasioneel gemompel van de wachters na.

Toen, een schreeuw.

Een verkenner snelde vooruit, ademloos, ogen wijd van angst.

"Prinses! We worden bekeken."

De krijgers grepen onmiddellijk naar hun zwaarden.

Laila zat stil, haar hartslag rustig, handen licht rustend in haar schoot.

Uit de duinen kwam een schaduw tevoorschijn.

Een krijger.

En hij wachtte op haar.