The Most Beautiful Woman in All of Egypt - Chapter #5 - Free To Read

Laila verwachtte chaos.

Een woedende menigte. Een oproer, aangewakkerd door honger en angst. Nog een crisis, een nieuwe verschrikking die zich zou ontvouwen in de straten van Memphis.

Dit had ze niet verwacht.

Duizenden mensen hadden zich verzameld voor het paleis, zo ver het oog reikte. De hartslag van de stad klopte traag en zwaar, de lucht dik van wierook en hitte.

Sommigen hielden gouden amuletten vast, armbanden en talismans aangeboden met bevende handen. Anderen brachten lotusbloemen, tere bloemblaadjes die verwelkten in hun handpalmen.

Maar de meesten waren op hun knieën gevallen.

Hun voorhoofden tegen de grond gedrukt.

Hun lippen bewegend in fluisteringen, niet tot de goden—maar tot haar.

Een rilling liep over Laila's ruggengraat, hoewel de nacht warm was.

De priesters stonden op de tempeltreden, hun gewaden wapperend, armen geheven naar de hemel, hun stemmen dragend over het gemurmel van het volk.

"Laila, Dochter van de Zon, bescherm ons."

"Laila, Goddelijke van Bloed en Vuur, hoor ons."

"Laila, onze godin, red ons."

Ze was eerder aanbeden. Dichters hadden over haar gratie geschreven, beeldhouwers hadden haar schoonheid in de tempelmuren gekerfd, priesters hadden over haar gesproken als Hathors eigen dochter.

Maar dit was anders.

Dit was wanhoop.

De grond onder haar voeten voelde onvast, alsof de stenen van het paleis zelf trilden onder het gewicht van het moment.

En toen—

De lucht veranderde.

De wereld vervaagde aan de randen, alsof de hemel zelf te zwaar was geworden. Haar zicht kantelde. Plotseling zag ze het. Lichamen. Opgestapeld in de straten, ledematen verstrengeld, ogen levenloos. De stank van verval, dik als mist, stijgend in de hitte. De Nijl die zwart stroomde, niet langer de brenger van leven maar een rivier van dood. Het land gebarsten en droog, een koninkrijk stervend onder een zon die zich tegen hen had gekeerd.

De hoofdstad brandend.

Memphis—een stad van as en ruïne.

Een visioen. Een waarschuwing.

Dit was wat hen te wachten stond.

Dit was wat er zou gebeuren als zij weigerde.

Laila's vingers klemden zich om de balustrade, haar adem kort, hijgend.

De wereld keerde terug in een vlaag—het gezang, het fakkellicht, de duizenden ogen die naar haar keken als hun redding.

De waarheid zonk in haar borst, zwaar als steen.

De goden hadden gesproken.

Laila boog niet. Ze huilde niet.

Ze wendde zich tot het volk, tot de vader die haar had gestuurd om geofferd te worden, tot de koningin die haar met het geduld van een slang gadesloeg, wachtend tot ze zou knielen.

In plaats daarvan hief ze haar kin.

En ze verklaarde haar lot.

"Ik zal naar hen toe gaan," zei Laila, haar stem sneed door de nacht als een mes.

De menigte verstilde. Haar vader ademde uit alsof hij zijn adem levenslang had ingehouden. Nefirah glimlachte. Maar Laila keek niet naar hen.

Haar blik bleef gericht op de duizenden beneden.

"Ik zal Egypte redden."