The Most Beautiful Woman in All of Egypt - Chapter #4 - Free To Read

Het hof barstte los.

Edelen spuwden beledigingen over elkaar heen, viziers mompelden achter hun kralenhalsbanden, en de stemmen van de generaals knalden als donder tegen de tempelmuren.

Een huwelijk? Met een krijgsheer? Met een rebel die de steden van de Farao tot de grond toe had afgebrand? Het was ondenkbaar.

Laila gaf niets om hun verontwaardiging. Want zij had haar besluit al genomen.

"Nee."

Het enkele woord sneed door het lawaai als een zwaard. Ze stond op van haar plaats naast de Farao, haar rug recht, haar kin omhoog, haar met goud doorweven linnen glinsterend in het kaarslicht.

De Koningin verroerde geen vin. Laila zag het in haar koele, wetende blik—Nefirah had verwacht dat ze zich zou verzetten. Maar ze had niet verwacht wat er daarna kwam.

"Ik zal niet weggegeven worden als een mindere concubine," zei Laila, haar stem onwankelbaar, helder als een tempelklok. "Ik zal niet gebruikt worden als een pion om voor mijn vaders troon te onderhandelen. Ik zal niet verkocht worden—"

"Laila."

Haar vaders stem was zacht, maar het was genoeg. De kamer verstilde. Ze draaide zich naar hem toe, wachtend, hem uitdagend haar tegen te spreken.

"Ik hou van je," zei hij.

De woorden—zacht, bijna wanhopig—schokten haar meer dan enig bevel had kunnen doen.

Want liefde was nooit een vraag geweest.

Natuurlijk hield hij van haar.

Maar dit ging niet om liefde.

"Dit is prostitutie," siste ze, dichterbij stappend. "Je wilt mijn lichaam verkopen om je troon te redden. Je wilt mij verkopen en opnieuw beginnen—met haar."

Nefirah reageerde niet, maar Laila ving de verandering in haar ogen op. De kleine overwinning.

Haar vader kromp ineen, schuddend met zijn hoofd. "Je zult altijd mijn favoriet zijn, Laila. Je zult altijd mijn eerstgeborene zijn."

"Zelfs als je een zoon krijgt?"

Stilte.

Voor het eerst voelde Laila zich onvast. Voor hij kon antwoorden—voor ze het kon verdragen te horen—verbrak een geluid de stilte.

Een laag, aanzwellend gebrul van buiten de paleismuren. Een opschudding. Een samenscholing. De Farao draaide zich naar het balkon, zijn gezichtsuitdrukking donker van iets onleesbaars. En toen kwam de hogepriester binnen. Zijn gezicht bleek. Zijn adem kort.

"U moet onmiddellijk komen."