The Most Beautiful Woman in All of Egypt - Chapter #3 - Free To Read

In de troonzaal zat Laila naast haar vader, zwijgend, luisterend. Wierook brandde langzaam in de bronzen vuurschalen, krullend in zachte slierten naar het beschilderde plafond waar valken en jakhalzen toekeken vanuit hun plaatsen tussen de goden.

De viziers debatteerden. De generaals mompelden onder hun adem. Oplossingen stroomden over de vloer van de kamer als gemorste inkt.

Versterk de muren. Roep meer krijgers op. Bid tot de goden.

Geen van hen sprak met zekerheid. Want ongeacht hoeveel soldaten de Farao onder zijn bevel had, Memphis liep ten einde.

Totdat één stem door het gemurmel heen sneed.

"Er is een manier om dit te stoppen."

Nefirah.

Laila verschoof haar blik naar de koningin, terwijl ze haar in het licht zag stappen. De gouden ringen gestapeld langs haar vingers glinsterden toen ze langzaam, weloverwogen met haar hand over haar buik streek.

De kamer viel stil.

Laila vernauwde haar ogen.

Nefirah glimlachte. "Een manier om te voorkomen dat de hoofdstad verbrandt."

Laila kruiste haar armen over haar schoot, onbewogen. "Vertel."

De koningin kantelde haar hoofd licht, alsof ze geamuseerd was. "Je moet worden aangeboden als bruid."

De kamer barstte los. De viziers schreeuwden verontwaardigd. De generaals wisselden ongelovige blikken uit. Zelfs de priesters werden wakker uit hun gebruikelijke stilte, hun vingers verstrakten om hun gebeeldhouwde staven.

Maar Ammon—hij zei niets.

Hij keek alleen naar Laila, zijn ogen ontkleedden haar.

Laila leunde terug in haar stoel, kalm van uitdrukking, hoewel haar hartslag begon te bonzen in haar keel.

"Denk je dat ik zou smeken om weggegeven te worden als een zijden tuniek?"

Nefirah's glimlach verflauwde niet.

"Je bent de mooiste vrouw in het koninkrijk," zei ze, haar stem beheerst. "Een van hen zal je willen."

Hen.

Amunet. Khepri. Seti.

De krijgsheren die door de landen van de Farao trokken en steden tot as reduceerden.

Laila wendde zich tot haar vader, de man die haar nooit iets had geweigerd. "Zeg haar dat ze dwaas is."

De kamer viel stil.

De Farao sprak niet.

Zijn handen kromden zich om de armleuningen van zijn troon, knokkels bleek, zijn voorhoofd gefronst met iets dat Laila nog nooit eerder had gezien.

Aarzeling.

En zo, plotseling, begreep ze het.

Haar vader—de heerser over de Twee Landen, de Levende God, de Valk op de Troon van Egypte—was bang.

Uiteindelijk verbrak zijn stem de stilte, zachter dan ze ooit had gehoord.

"Ik zou dit niet van je vragen, mijn bloem," zei hij, zijn ogen zwaar van iets dat ze niet wilde benoemen.

"Tenzij ik geen keus had."