The Most Beautiful Woman in All of Egypt - Chapter #2 - Free To Read

De hitte van Memphis drukte als een hand op de stad, zwaar van de geur van mirre en brandende olie. De straten waren rusteloos, het gebruikelijke geroezemoes van het leven gedempt onder iets zwaars. De markten waren druk, maar de handelaren keken vaker naar het paleis dan naar hun munten. De tempels waren vol, niet met stille gebeden maar met gemompelde angsten.

Laila liep door de koele gangen van het paleis, de gouden enkelbandjes om haar voeten zacht rinkelend. Bedienden bogen toen ze voorbijkwam, hun blik neergeslagen, hun handen tegen hun hart gedrukt. Zo was het altijd geweest.

Zij was het Juweel van de Twee Landen, en iedereen wist het.

Ze was geboren onder de meest gunstige sterren, gezegend door de priesters nog voor ze haar ogen had geopend. En toen ze dat deed, stond het hof versteld.

Haar huid was glad als gepolijst kalksteen, gekust door de warmte van de Nijl. Haar ogen, dik omrand met kohl, waren zo donker als de ingang van een tombe, wijd en wetend, omlijst door wimpers lang genoeg om schaduwen te werpen. Haar lippen - altijd geverfd in vermorzelde hibiscusrood - kromden als de blaadjes van de heilige lotus.

En haar haar - lang, dik, eindeloos versierd met gouden spelden en snoeren van lapis lazuli - was een rivier van inkt over haar rug. Een gezicht dat thuishoorde op tempelwanden. Een schoonheid waar mannen voor baden om te bezitten.

De Farao had haar nooit iets ontzegd. Vanaf het moment dat ze werd geboren, was ze het kloppende hart van Egypte zelf. Ze zongen voor haar. Dichters componeerden odes aan haar gratie. Ze had nooit ergens bang voor hoeven zijn.

Maar het paleis was al dagen onrustig. Ze kon het voelen in het gefluister van haar vaders viziers, in de manier waarop de soldaten hun speren steviger vasthielden.

En toen kwam het nieuws.

Het Zuiden kwam in opstand.

De dubbele kroon van de Farao - de heilige eenwording van Opper- en Neder-Egypte - vertoonde scheuren. De opstand bewoog zich snel, als het hoogwater van de Nijl, onmogelijk tegen te houden.

En aan het hoofd stonden drie mannen.

Hun namen echoden door de stad, gefluisterd op gedempte toon, gekerfd in de muren van Memphis nog voor ze arriveerden.

Amunet, de oudste - zwijgzaam, onverzettelijk, een spook op het slagveld.

Khepri, de middelste - een krijger gehuld in goud, glimlachend terwijl hij zijn vijanden afslachtte.

Seti, de jongste - roekeloos, arrogant, zo scherp als een in gif gedoopt lemmet.

Ze waren meer dan krijgsheren. Ze waren een storm die elke stad op hun pad verzwolg.

"Ze laten niets achter dan rook en botten."

"Ze doden iedereen - zelfs de kinderen."

"Ze hebben hun familie zien sterven door toedoen van de mannen van de Farao."

Laila stond op haar balkon van ivoor en goud, en luisterde. Ze kon de stad beneden horen, de verschuivende onrust van Memphis terwijl de opstand dichterbij kwam.

Voor het eerst vroeg ze zich af - zouden ze ook voor haar komen?

Een schreeuw van beneden onderbrak haar gedachten.

Een paleisbode strompelde door de poorten, buiten adem, zijn gezicht bleek.

De rebellerende broers hadden de volgende stad ingenomen.

En Memphis was de volgende.