Royal Shifters Series - Chapter #8 - Free To Read

"Ik bedankte Blake dat ik op Nightshade mocht rijden," zei ik.

Hij glimlachte en haalde een emmer water uit de slang. Hij had me alles verteld over hoe hij was opgegroeid als een stadsmens en hoe Ryker en Tyla hem hadden veranderd in een cowboy. De verhalen over zijn geheime missies waren geweldig. Hoewel hij geen gedaanteverwisselaar was, was hij een dodelijke mens.

"Hij houdt van mooie vrouwen die hem berijden."

Nightshade stootte me met zijn neus en ik lachte. "Ik heb nog nooit op een paard gereden."

"Echt waar? Je ziet eruit als een natuurtalent daarbuiten."

"Oké, Evans, niet flirten met Rykers vrouw. Hij zal je levend villen," plaagde Tyla. Blake's vriend, Wyatt Erickson, liep naast haar naar binnen. Ze waren onafscheidelijk sinds we aankwamen. Hij was een knappe man, gekleed in een spijkerbroek, een polo shirt en zijn lichtbruine haar zat in warrige pieken.

Blake knipoogde naar haar. "Ik ben niet bang. Ik ben er zeker van dat zijn blaffen erger is dan zijn bijten." We probeerden ons gegniffel te verbergen bij die opmerking en hij keek zijdelings naar ons voordat hij verder ging. "Ga je vanavond met me dansen?"

Ze grijnsde. "Misschien, als je me een drankje geeft."

Hij leunde dichter naar me toe. "Waarom is ze altijd zo moeilijk?"

"Omdat ik het kan," antwoordde ze en pakte mijn hand vast. "En op dit moment moet ik haar naar huis brengen zodat ze zich klaar kan maken voor vanavond."

Ik krabde Nightshade achter zijn oor en neusde hem. "Tot morgen, jongen. Tenminste, als het goed is," zei ik terwijl ik naar Blake keek.

"Kom altijd langs. Je bent altijd welkom. Wyatt en ik zien jullie beide vanavond."

Tyla en ik namen afscheid en stapten in haar auto. "Wat is er met jou en Wyatt aan de hand?" vroeg ik terwijl we wegreden.

Ze knipperde onschuldig met haar wimpers. "Gewoon wat vriendelijk geflirt. Hij is niet echt mijn type, maar hij ziet er zeker goed uit."

"Dat geldt ook voor Ryker. Hij vertelde me dat jij de enige in de roedel bent die niet heeft geprobeerd om met hem te paren."

"Oh hell, heeft hij je dat verteld?"

"Is het waar?"

Ze zuchtte. "Ja, maar er is nooit iets gebeurd. Hij heeft nooit met een van hen geslapen of ze iets beloofd."

"Zal een van hen proberen om me uit te dagen?"

Met wijdopen ogen barstte ze in lachen uit. "Maak je een grapje? Ze zouden stom zijn als ze dat zouden doen. Elke wolf van een mijl afstand kan jouw kracht voelen. Ik ben niet van plan om ooit aan jouw slechte kant te komen."

Dat was goed om te weten.

Ze zette me af bij Rykers huis, net op tijd om hem te zien aankomen en de verschillende winkeltassen in mijn hand te zien. Hij stapte uit de auto, gevolgd door een andere wolf die dezelfde rangeruniform droeg. Hij had donkerblond haar en een glimlach op zijn gezicht; hij was een van de zes die over mij waakten.

"Bailey, dit is Cedric, mijn tweede in bevel."

Ik stak mijn hand uit. "Ja, ik herken die grijns."

Cedric pakte mijn hand en schaterde het uit van het lachen. "Dus je zegt dat ik op mijn wolf lijk?"

Ryker vernauwde zijn blik en bestudeerde Cedric's gezicht. "Je hebt gelijk. Dat doet hij."

"Alleen de lach," voegde ik eraan toe. "Ik herinner me dat hij groter werd toen ik op de veranda zat en wachtte tot iedereen wegging. Ik wilde hem van je gezicht slaan."

"Ik ben er zeker van dat dat behoorlijk interessant zou zijn geweest," antwoordde Cedric.

Ryker lachte. "Als met interessant bedoel je dat je naar huis zou rennen met je staart tussen je benen... dan ja."

"Oké, als jullie twee klaar zijn met mij belachelijk te maken, ga ik me omkleden en ontmoet ik jullie in de bar."

Ik keek toe hoe hij langs het huis liep naar een andere aan de andere kant van het veld. "Woont hij hier ook?"

Rykers arm raakte de mijne terwijl hij naast me stond. "Dat doet hij. Dat is zijn blokhut daarbuiten. Sommige mannen in de roedel zijn bouwers. Ze hebben alles wat je hier ziet gebouwd." Op Rykers land stond de hoofdranch, een kleinere hut en twee aparte schuren.

"Heel mooi. Het ziet eruit alsof je veel talent in je roedel hebt."

"Onze roedel. En ja, dat hebben we." Hij draaide zich naar me toe. "Ben je nog steeds boos op me?"

"Dat ben ik," antwoordde ik terwijl ik mijn armen over mijn borst kruiste.

Hij grijnsde. "Goed. Je bent sexy als je boos bent."

"En jij bent irritant."

"Nou, ik ga je waarschijnlijk nog meer irriteren. Nadat je morgen de roedel hebt ontmoet, vertrekken we."

"Naar waar?"

"Ergens veilig, waar niemand je kan vinden. Als de Yukon-roedel komt, zien ze dat je hier niet bent en gaan ze verder. Zodra de dreiging weg is, kunnen we terugkomen."

"Hoe ga ik reizen? Ik heb niets om mijn identiteit te bewijzen."

Ryker pakte mijn tassen en liep naar de deur, en ik volgde. "Daarom ga ik vanavond met Blake praten. Hij zal ons helpen. Cedric zal als alpha optreden als er iemand naar je op zoek is."

"Ik kan wel alleen gaan. Je moet je roedel niet in de steek laten," protesteerde ik.

"En jij moet stoppen zo koppig te zijn. Ik dacht dat je avontuurlijk was. Je kunt zelfs de plek kiezen waar je naartoe wilt. Dit is jouw kans om meer van de wereld te zien. Ben je niet bang?" Hij had me op de proef.

Ik kon het gelach in zijn hoofd horen, maar ik kon ook zijn aarzeling voelen. Er was iets mis. "Ik ben niet bang."

"Bewijs het dan," antwoordde hij met een sluwe glimlach.

Ik liep dreigend naar hem toe, mijn lichaam tegen het zijne. "Dat zal ik doen, zelfs al weet ik dat je iets verbergt." Hij keek opzij en ik besloot er nu geen aandacht aan te besteden. "Ik weet precies waar ik als eerste naartoe wil."