Royal Shifters Series - Chapter #7 - Free To Read

"Ik zei, "Neem dit," terwijl ik Bailey een van mijn creditcards gaf.

Ze ging rechtop zitten, wreef in haar ogen en nam het aan. "Waar is dit voor?"

Ik keek naar haar blote borst en vervolgens naar haar enige set kleren op de grond. "Ik denk dat je meer kleren nodig hebt. Begrijp me niet verkeerd, naar je kijken is leuk, maar ik kan je niet laten kennismaken met de roedel als je naakt bent."

Ze giechelde. "Waarschijnlijk niet. Heb je goed geslapen?"

"Het viel mee." Na onze tijd in het bos kwamen we terug en liet ik haar mijn slaapkamer hebben terwijl ik in een van de reservekamers sliep. De verleiding om haar helemaal op te eisen was te sterk om zelfs maar te overwegen naast haar te slapen.

"Dank je dat je me je bed hebt laten gebruiken. Je had hier met me kunnen slapen."

"Geloof me, er zou geen slaap zijn geweest." Ik pakte mijn rangerhoed van de kaptafel, draaide me om en liep naar de deur. "Er is genoeg te eten beneden. Ik kom vanmiddag terug. En maak je geen zorgen over de limiet op de kaart. Koop maar kleren wat je wilt." Terwijl ik de slaapkamerdeur opende, keek ik over mijn schouder naar haar. Ze knikte, haar blik verontrust. "Wat is er?"

Ze hield de kaart omhoog. "Ik heb mijn eigen geld... ik heb er momenteel alleen geen toegang toe. Na wat er met Kade is gebeurd, moest ik snel weg. Ik heb alles achtergelaten. Ik heb zelfs mijn rijbewijs niet meer."

"En als je die spullen had meegenomen, was je makkelijker te traceren geweest."

Ze kreunde. "Dus eigenlijk kan ik nu niets met mijn leven."

"Nog niet, maar je krijgt het allemaal terug. Blake kan ons helpen. Hij kan je rijbewijs, bankgegevens, alles regelen. Hij kan je zelfs ontraceerbaar maken."

"Hij is zo goed in undercoverwerk?"

"Een van de besten. Ik zal er volgend weekend met hem over praten. Elke zaterdagavond komen de jongens allemaal samen in de plaatselijke bar voor een drankje. Tyla zal er ook zijn."

"Is zij degene die met me gaat winkelen?"

Ik knikte. "Ik heb haar vanochtend een sms gestuurd. Ze komt over een uur hierheen."

Ze stapte uit bed en pakte de kleren van de grond. "Wanneer ontmoet ik de rest van je roedel?"

"Onze roedel," corrigeerde ik. "Het is nu ook onze roedel. En je ontmoet ze morgen. Vanavond gaan we ons vermaken." Ik liep de trap af en riep naar haar, "Veel plezier met Tyla."

"Ik weet zeker dat ik dat zal hebben," zei ze voordat ik naar buiten liep.

Cedric wachtte op me bij mijn truck, gekleed in zijn rangeruniform. "Nieuws?" vroeg ik.

"Niks. Tot nu toe is de grens duidelijk. Er is niemand in de buurt geweest."

"Mooi, laten we hopen dat het zo blijft." We stapten allebei in mijn truck en reden over de grindoprit naar de hoofdweg.

"Hoe gaat het? Voor zover ik kan zien, is ze een echte vuurvreter."

"Je hebt geen flauw idee." Aan de sluwe blik op zijn gezicht zag ik wat hij wilde vragen. "En nee, ik heb haar nog niet geneukt als dat is wat je wilde weten."

Lachend hief hij zijn handen op. "Hé, ik was gewoon nieuwsgierig. We hebben zoveel verhalen gehoord, ik moest wel even checken of er iets van waar was. Hoe vaak heb je moeten aftrekken?"

"Vast niet zo vaak als jij elke dag doet, eikel."

Gedurende de twintig minuten die het duurde om naar het station te rijden, vertelde ik hem over Bailey die mijn bloed nam en hoe het was. Blijkbaar waren ook de rest van de roedel nieuwsgierig. Ik kon alleen maar hopen dat onze eenheid de magie weer terug zou brengen.

* * *

De paden waren nog bedekt met sneeuw en zouden dat tot middenzomer blijven. Het kunnen werken in de bossen was een van de voordelen van het ranger zijn. Ik was ook niet bang om beren tegen te komen, in tegenstelling tot de meeste van mijn collega's. Daarom gingen Cedric en ik altijd naar de diepste delen van de paden om ze te inspecteren voordat het toeristenseizoen begon.

"Is er iets daarboven?" riep Cedric. Hij bleef achter om wat gebroken takken weg te halen die van de bomen erboven waren gevallen.

Ik keek vooruit, er lag een middelgrote boom dwars over het pad. "Ja, maar ik regel het wel. Blijf waar je bent." Met onze wolfkracht was er geen klus op het pad die ik niet aankon. Het duurde niet lang om de boom te breken en het pad vrij te maken.

"Hebben we tijd om verder te gaan?" vroeg Cedric, terwijl hij over de rotsachtige helling verscheen.

Ik keek op mijn horloge. "Niet vandaag. We kunnen morgen verdergaan."

Hij sprong van de rotsen op het pad. "Prima. Ik kan wel een biertje of twaalf gebruiken. Misschien zelfs een nacht met Samantha." Samantha was een van de serveersters in de bar, en een van zijn vele veroveringen. Een voordeel van een wolf zijn, is dat we niet kunnen voortplanten met mensen. Als dat wel kon, zou Cedric al meer dan honderd kinderen hebben.

"Heel veel plezier daarmee. Ik ben redelijk zeker dat ze vorig weekend nog met Emmett heeft geslapen. Gelukkig kunnen we geen ziektes krijgen."

Hij barstte in lachen uit. "Daar heb je gelijk in. Maar het kan me geen reet schelen met wie ze neukt. Ze kan als een kampioen pijpen."

Gedachten aan Bailey schoten door mijn hoofd en toen kon ik haar voelen, rondsnuffelend. "Bespioneer je me?" vroeg ik haar.

"Nee, ik was nieuwsgierig of de afstand invloed had op onze verbinding. Je weet wel, zoals een mobiele telefoon die geen bereik heeft, die werkt niet. Hoe ver ben je?"

"Dat hangt ervan af, waar ben jij?"

"Ik ben bij Blake, klaar om op Nightshade te rijden."

"Ah, laat je weer een andere man tussen je benen zitten. Ik ben jaloers."

"Dat moet je zijn, hij is geweldig."

"Rijdt Tyla mee?"

"Nee, zij blijft hier. Een van de vrienden van Blake uit North Carolina is er. Tyla vindt hem knap. Het zou me niet verbazen als ze je vraagt of ze hem mag veranderen."

Ik kreunde, waardoor Cedric me aankeek alsof ik mijn verstand had verloren.

"Wat is er?" vroeg hij.

"Niets, ik praat gewoon met Bailey." Toen zei ik tegen haar, "Tyla kan zoveel vragen als ze wil, maar ze gaat Blake of een van zijn vrienden niet veranderen. Ze kan wachten op haar ware mate, net als iedereen."

Ik hoorde haar in mijn gedachten lachen. "Dat weet ze wel. Ik denk dat ze het doet om je uit de tent te lokken."

"Een enorme pijn in mijn kont, dat is ze." Tyla was een trouwe wolf en een goede vriendin. Ze was een van de weinige vrouwtjes in de roedel die niet had geprobeerd om me te paren.

Bailey gromde in mijn gedachten. "Dat hoorde ik. Weten ze toch van mij af en hebben ze zich teruggetrokken, toch?"

"Nou, engel, tot je klaar bent om met mij te paren, ben ik technisch gezien eerlijk spel."

"Dus ben ik dat ook." De verbinding werd stil.

"Ik denk dat ik haar net boos heb gemaakt." Ik lachte, keek Cedric aan.

"Ik twijfel er niet aan. Als ik mijn ware mate ooit vind, zal ze me waarschijnlijk heel lang haten, vooral als ze erachter komt met hoeveel vrouwen ik naar bed ben geweest. Weet Bailey het van jou?"

Ik wist wat hij vroeg en ik zorgde ervoor dat dat deel van mijn gedachten verborgen bleef. "Nee, maar ik ben er vrij zeker van dat ze niet wil weten met hoeveel vrouwen ik ben geweest. Net zoals ik niet hoef te weten over de mannen met wie ze naar bed is geweest."

We waren bijna van het pad af toen mijn telefoon ging. Ik dacht dat het Tyla zou zijn, maar het was Ian Randale, alpha van de Northwestern pack. "Ian, wat is er aan de hand, vriend?"

"Niets goeds. Je hebt een probleem op je weg."

"Verdomme, meen je dat?" Ik wist al wat er gaande was.

"Helemaal serieus. Het waren drie wolven, ze vroegen of ik een vrouwelijke Arctische wolf had gezien. Toen ik vroeg waarom, zeiden ze dat het roedelzaken waren. Uiteraard roken ze haar niet, dus gingen ze weg. Ik weet niet of ze jouw kant op gaan, maar wees voorbereid. Ze zijn op jacht."

"Bedankt voor de waarschuwing. Ik informeer mijn roedel." Ik hing op en belde meteen Tyla op.

"Wat ga je doen?" vroeg Cedric.

"Iets waar Bailey pissig van wordt als ze erachter komt."

"Dan raad ik je aan er niet aan te denken."

Ik wachtte tot Tyla haar telefoon opnam. "Wat is er aan de hand," antwoordde ze.

"Waar is Bailey?"

"Ze is aan het rijden, waarom?"

"Houd haar in de gaten. Ian belde en zei dat er een paar wolven naar haar op zoek zijn."

"Oké, ik laat haar geen moment uit het oog. Ga je het haar vertellen?"

"Nee. Als ik dat doe, zal ze proberen te vertrekken. Doe gewoon normaal en we doen alles zoals gepland. Vanavond gaan we naar de bar, morgen laat ik haar de roedel ontmoeten en dan breng ik haar ergens veilig naartoe."

"Ga je weg?"

"Alleen totdat de vijanden ons voorbij zijn."

"We kunnen haar altijd verstoppen, zodat je niet weg hoeft te gaan."

"Ik wou dat we dat konden, maar het gaat niet werken." Niet iedereen wist waarom Bailey naar ons was gekomen en als ze dat deden, zouden ze het grotere gevaar beseffen.

"Waarom niet?"

"Omdat... ik de wolven die Bailey zoeken, ken."

"Hoe?"

"Ik was vroeger lid van hun roedel."