Royal Shifters Series - Chapter #2 - Free To Read

Dagenlang reisde ik door de wildernis, me verschuilend in de bossen terwijl ik de grens overging van Canada naar de Verenigde Staten. Ik was nog nooit zo ver naar het zuiden gereisd en wist niet waar ik heen moest of wat ik moest doen, gezien ik geen kleren of geld had. Ik was liever een eenzame wolf dan de rest van mijn leven door te brengen met een mishandelende klootzak. Ik had nog nooit gezien dat mannetjeswolven zo met hun partners omgingen, en ik zou zeker niet tolereren dat iemand zo met mij omging.

Eenmaal aangekomen in de bergen in Wyoming was ik uitgeput. Gelukkig was de geur van Kade al vervaagd en rook ik hem niet meer. Mijn poten deden pijn, ik was smerig en ik had zo'n honger dat ik een heel hert kon opeten - als ik niet te moe was om er een te jagen. Ik kon zo lang als nodig was overleven als een wolf, maar ik miste de gemakken van het dagelijks leven. Een lekkere, hete douche zou geweldig zijn geweest.

Toen rook ik de geur van een helder, schoon meer. Het was vlakbij. Terwijl ik daar naartoe liep, zag ik dat het grotendeels bevroren was en lag ingebed in een klein dal tussen met sneeuw bedekte bergen. Gelukkig was er nog een deel dat niet bevroren was en het maanlicht weerspiegelde. Het water was ver onder het vriespunt, maar als Arctische wolf kon ik die temperaturen gemakkelijk verdragen.

Ik keek om me heen en wist dat er niets in de buurt was, behalve een paar kleinere dieren en een beer die ongeveer een mijl verderop was. Ik wilde zeker weten dat het veilig was voordat ik zou veranderen. Zodra Kade's roedel me begon te zoeken, zou ik een opgejaagde wolf zijn. Ik wilde niet de rest van mijn leven op de vlucht zijn, maar ik had geen keus.

Stappend in het water liep ik over de rotsachtige helling en veranderde. Mijn adem inhoudend dompelde ik mezelf helemaal onder, waardoor het koele, frisse water me schoonspoelde. Ik streek met mijn handen over mijn lichaam en door mijn haar om er zeker van te zijn dat elke plek die Kade had aangeraakt grondig was gewassen. Hij had me van binnen en van buiten vies laten voelen.

Na een paar extra seconden ondergedompeld te zijn geweest, tilde ik mijn hoofd op en haalde diep, schokkerig adem. Ik wilde altijd al vrijheid, maar voor de rest van mijn leven op de vlucht zijn was niet wat ik onder vrijheid verstond. Langzaam liep ik het meer uit, maar kwam tot stilstand.

Ik was niet langer alleen.

De wind bracht de geur van een nabije wolf mijn kant op en het was niet zomaar een willekeurige wolf. Het was een Arctische wolf, net als ik. Hij was niet van Kade's roedel of de mijne, maar het was nog steeds gevaarlijk om alleen in het bos te zijn zonder de steun van mijn roedel.

Snel haastte ik me uit het water en dook ik weg achter een set struiken. Ik ademde opnieuw in, hopend dat ik gewoon paranoïde was. Maar er was zeker nog een andere wolf en het was een ongepaarde alfa mannetje. Hij was ongeveer een halve mijl verderop en kwam steeds dichterbij. Met gesloten ogen veranderde ik in mijn wolf en schoot ik uit de struiken en weg van het meer. Aan de trillingen op de grond te voelen, struikelde hij voor een seconde en stopte hij voor hij zijn tempo oppakte. Ik was moe en zwak, en hoopte vurig dat ik hem kon ontvluchten.

Het antwoord kwam snel genoeg toen ik zijn gegrom achter me hoorde, slechts een paar voet achter me. Kijk niet om, chantte ik keer op keer in mijn hoofd. Mijn spieren brandden en begonnen te trillen, maar ik moest blijven gaan. Na nog maar een paar minuten rennen door het bos, kwam ik volledig tot stilstand toen de mysterieuze witte wolf opsprong en op mijn rug landde. Mijn lichaam gaf het op en mijn benen zakten onder me weg.

Toen ik weer bijkwam van de val, werd ik op de grond vastgehouden, de andere wolf staarde nieuwsgierig naar me met zijn gloeiende smaragdgroene ogen. Er was geen vijandigheid of enige indicatie dat hij me kwaad wilde doen, maar toen ik andere wolven rook naderen, kon ik alleen maar aan vluchten denken. Ik glipte onder zijn greep uit en rende door de bomen, maar kwam niet ver.

Het laatste wat ik zag voordat alles zwart werd, waren die smaragdgroene ogen die op me neerkeken. Maar deze keer kwamen ze niet van een wolf, maar ze waren afkomstig van het knapste gezicht dat ik ooit had gezien.

Ze waren bijna bekend...