The Most Beautiful Woman in All of Egypt - Chapter #6 - Free To Read

Ang paglalakbay ay dapat nakakatakot.

Ngunit si Laila ay hindi isang batang babaeng natatakot sa dilim.

Siya'y naglakbay tulad ng isang reyna, nakaupo sa isang karwahe na may puting lino, ang gintong pinturang balangkas ay nagniningning sa ilalim ng walang awang araw. Ang hangin ay amoy hasmin at mira, ang kanyang pabango ay dala ng mainit na hanging disyerto.

Ang pinakamahuhusay na mandirigma ng Paraon ay nakasakay sa tabi niya, mga lalaking nakipaglaban at nagdugo sa kanyang pangalan. Ang kanilang mga espada ay kumikinang, ang kanilang mga kabayo ay gumagalaw tulad ng mga anino sa mga buhangin. Sila ay nariyan upang protektahan siya.

Hindi siya naniniwala na magagawa nila.

Ang mga tao ay nakahanay sa mga kalye nang umalis siya sa Memphis, ang kanilang mga tinig ay tumataas sa mga awit, ang kanilang mga kamay ay umabot, naghahagis ng mga bulaklak ng lotus sa kanyang paanan. May ilan ang umiiyak. May iba ay bumulong ng mga pagpapala.

Sinamba nila siya.

Hinayaan niya sila.

Nakaupo si Hagar na nakatupi ang mga binti sa ilalim niya, inaaayos ang mga gusot sa kanyang linong balabal habang tinitingnan si Laila na may pasensya ng isang taong naghihintay na dumating ang bagyo.

Palaging naghihintay si Hagar.

"Hindi sapat ang iyong kagandahan," wika niya sa wakas, ang boses ay mababa, maingat.

Ibinaling ni Laila ang kanyang tingin sa mga buhangin, ang walang katapusang lawak ng disyerto na nilulunok ang abot-tanaw. "Iyan ba ang tingin mo sa akin? Kagandahan lamang?"

"Alam mo naman." Bumuntong-hininga si Hagar, ikiniling ang ulo. "Ngunit ang mga lalaki ay mga hangal. At ang mga hangal ay gustong maniwala na sila ang may kontrol."

Ngumisi si Laila. "Kung gayon ay hahayaan ko silang maniwala."

Pinag-aralan siya ni Hagar nang matagal bago tumango. "Ang isang babaeng hindi pa nahahawakan ay makapangyarihan. Ngunit ang babaeng nakakaunawa sa pagnanasa? Siya ay hindi mapipigilan."

Ang ritmikong galaw ng karwahe ay dahan-dahang iniindayog sila habang ang disyerto ay walang katapusang humahaba sa unahan. Ang amoy ng buhangin at pampalasa ay kumakapit sa hangin, ngunit sa loob ng malamig na lilim ng baldakin, sila lamang dalawa ang naroon.

"Alam mo ba ang gusto ng mga lalaki?" Bigla'y tanong ni Hagar.

Itinaas ni Laila ang kilay. "Kapangyarihan. Pagsunod. Isang babaeng luluhod sa kanilang paanan."

Tumawa nang mapangutya si Hagar. "Iyan ang akala nilang gusto nila." Lumapit siya, ibinaba ang boses. "Ngunit ang lalaki ay hindi magnananais ng bagay na pag-aari na niya. Kung masyadong madali kang makuha, mawawalan siya ng interes. Kung masyadong malayo ka, maghahanap siya ng init sa ibang lugar."

Umupo si Laila sa mga unan ng seda, maingat na pinagmamasdan si Hagar. "Ano ang mungkahi mo?"

Ngumiti si Hagar, mabagal at may alam. "Dapat mong panatilihing gutom siya."

Malakas na huminga si Laila. "Nag-aalinlangan ako na ang isang mandirigma na nagsusunog ng mga lungsod ay magkakaroon ng pasensya para biruin tulad ng isang binatang ulol sa pag-ibig."

"Ang mga lalaki ay pare-pareho sa mga bagay na mahalaga." Dumampot si Hagar ng igos sa gintong pinggan, pinagugulong ito sa kanyang mga daliri. "Panahunin mo siyang magnais sa iyo, ngunit huwag mong hayaang maging tiyak siya na nasa kanya ka."

Idiniin niya ang kanyang mga kuko sa malambot na prutas, binubuka ito, ang laman ay kumikintab sa matamis na katas.

Pinanood ni Laila habang dinilaan niya ang patak mula sa kanyang hinlalaki.

"Kontrolado mo ang espasyo sa pagitan ng pagnanasa at kasiyahan," patuloy ni Hagar. "Ang espasyo kung saan mahihina ang mga lalaki."

Bahagyang kumurba ang mga labi ni Laila. "At paano pinapanatili ang isang lalaki doon?"

Ibinaba ni Hagar ang prutas at tumingin sa kanya. "Hinahawakan mo siya nang hindi hinahawakan. Hayaan mong madampian ng iyong mga daliri ang kanyang pulso kapag dumadaan ka. Hayaan mong manatili ang iyong hininga sa kanyang tainga kapag bumulong ka. Hayaan mo siyang isipin ang iyong balat sa kanyang balat bago pa niya ito karapat-dapat matamo."

Ikiniling ni Laila ang ulo. "At kung susubukan niyang kunin ang hindi pa niya karapat-dapat?"

Marahang tumawa si Hagar. "Kung gayon ay ipaalala mo sa kanya na kahit ang mga hari ay lumuluhod sa harap ng mga diyosa."

Ngumiti si Laila, ang tingin ay kumikislap sa gintong abot-tanaw. "Mukhang marami pa akong dapat matutunan."

Ngumisi si Hagar. "Hindi, prinsesa. Alam mo na. Kailangan mo lang magpasya kung paano mo nais gamitin ito."

Hindi siya mamamatay sa digmaang ito. Mananalo siya rito.

Bumaba ang araw, naghahagis ng mahahabang anino sa buhangin. Ang karaban ay gumagalaw nang tahimik, maliban sa paminsan-minsang bulong ng mga bantay.

Pagkatapos, isang sigaw.

Isang tagamasid ang nagmamadaling lumapit, hingal, ang mga mata'y malaki sa takot.

"Prinsesa! May nagmamasid sa atin."

Kaagad na hinawakan ng mga mandirigma ang kanilang mga espada.

Nanatiling nakaupo si Laila, matatag ang pulso, ang mga kamay ay magaang na nakapatong sa kanyang kandungan.

Mula sa mga buhangin, may lumitaw na anino.

Isang mandirigma.

At naghihintay siya para sa kanya.