The Most Beautiful Woman in All of Egypt - Chapter #5 - Free To Read

Inaasahan ni Laila ang kaguluhan.

Isang marahas na pulutong. Isang paghihimagsik, pinagagalaw ng gutom at takot. Panibagong krisis, bagong pangamba na naghihintay mabuksan sa mga lansangan ng Memphis.

Hindi niya inaasahan ito.

Libo-libong tao ang nagtipon sa harap ng palasyo, umaabot hanggang sa abot ng tanaw. Mabagal at mabigat ang tibok ng lungsod, ang hangin ay makapal sa insenso at init.

May hawak ang ilan ng mga gintong anting-anting, mga pulseras at amuletong inaalay ng nanginginig na mga kamay. May dala naman ang iba ng mga bulaklak ng lotus, ang mga mahinang talulot ay nalalagas sa kanilang mga palad.

Ngunit karamihan ay nakaluhod.

Nakadapo ang kanilang mga noo sa lupa.

Gumagalaw ang kanilang mga labi sa mga bulong, hindi sa mga diyos—kundi sa kanya.

Isang panginginig ang dumaan sa gulugod ni Laila, kahit mainit ang gabi.

Nakatayo ang mga pari sa mga baitang ng templo, ang mga balabal ay wumawagayway, mga bisig nakataas sa kalangitan, ang kanilang mga tinig ay umaalpas sa mga bulong ng mga tao.

"Laila, Anak ng Araw, iligtas mo kami."

"Laila, Banal ng Dugo at Apoy, dinggin mo kami."

"Laila, aming diyosa, iligtas mo kami."

Siya'y sinamba na noon. Isinulat ng mga makata ang kanyang kagandahang-loob, inukit ng mga manlililok ang kanyang kagandahan sa mga pader ng templo, binanggit siya ng mga pari bilang sariling anak ni Hathor.

Ngunit iba ito.

Ito ay kawalang-pag-asa.

Ang lupang kinatatayuan niya ay tila hindi matatag, para bang ang mismong mga bato ng palasyo ay nanginginig sa bigat ng sandaling ito.

At pagkatapos—

Nagbago ang hangin.

Nalabo ang mundo sa mga gilid, para bang ang langit mismo ay naging masyadong mabigat. Umikot ang kanyang paningin. Bigla, nakita niya ito. Mga bangkay. Nakabundok sa mga lansangan, magkakabaluktot na mga paa't kamay, walang buhay na mga mata. Ang amoy ng pagkabulok, kasinkapal ng hamog, tumataas sa init. Ang Nile ay umaagos na maitim, hindi na tagapagbigay ng buhay kundi ilog ng kamatayan. Ang lupain ay biyak at tuyo, isang kahariang namamatay sa ilalim ng araw na tumalikod sa kanila.

Ang kabisera ay nasusunog.

Memphis—isang lungsod ng abo at pagkawasak.

Isang pangitain. Isang babala.

Ito ang naghihintay sa kanila.

Ito ang mangyayari kung siya ay tumanggi.

Humigpit ang mga daliri ni Laila sa barandilya ng balkonahe, ang kanyang hininga ay maikli, hirap.

Bumalik ang mundo nang mabilisan—ang mga panalangin, ang liwanag ng mga sulo, ang libo-libong mga matang nakatingin sa kanya bilang kanilang kaligtasan.

Ang katotohanan ay bumagsak sa kanyang dibdib, mabigat tulad ng bato.

Nagsalita ang mga diyos.

Hindi yumuko si Laila. Hindi siya umiyak.

Humarap siya sa mga tao, sa amang nagpadala sa kanya upang ialay, sa reynang nagmamasid sa kanya ng may pasensya ng ahas, naghihintay na siya ay lumuhod.

Sa halip, itinaas niya ang kanyang baba.

At ipinahayag niya ang kanyang kapalaran.

"Pupunta ako sa kanila," sabi ni Laila, ang kanyang tinig ay tumagos sa gabi tulad ng talim.

Tumahimik ang pulutong. Huminga nang malalim ang kanyang ama na para bang pinipigil niya ang kanyang hininga sa mahabang panahon. Ngumiti si Nefirah. Ngunit hindi sila ang tinitingnan ni Laila.

Nakatutok ang kanyang tingin sa libo-libong tao sa ibaba.

"Ililigtas ko ang Ehipto."