The Most Beautiful Woman in All of Egypt - Chapter #4 - Free To Read

Nagkagulo ang korte.

Nag-uunahan ang mga maharlika sa pagbato ng mga insulto, bulung-bulungan ang mga bisir sa likod ng kanilang mga kuwintasing mga kwelyo, at ang mga tinig ng mga heneral ay kumukulog sa mga pader ng templo.

Kasal? Sa isang panginoon ng digmaan? Sa isang rebeldeng sinunog ang mga lungsod ng Paraon? Hindi ito maaaring isipin.

Walang pakialam si Laila sa kanilang galit. Sapagkat nagpasya na siya.

"Hindi."

Tinabas ng isang salitang iyon ang ingay tulad ng talim. Tumayo siya mula sa kanyang puwesto sa tabi ng Paraon, tuwid ang likod, nakataas ang baba, kumikislap ang kanyang gintong hinabing lino sa liwanag ng kandila.

Hindi umurong ang Reyna. Nakita ni Laila sa malamig at mapagtalos nitong tingin—inaasahan ni Nefirah na lalaban siya. Ngunit hindi nito inasahan ang sumunod.

"Hindi ako ipagkakaloob na parang isang mababang kaagaw," sabi ni Laila, matatag ang boses, malinaw tulad ng kampana ng templo. "Hindi ako gagamitin bilang piyesa sa pakikipagtawaran para sa trono ng aking ama. Hindi ako ipagbibili—"

"Laila."

Mahina ang tinig ng kanyang ama, ngunit sapat na ito. Tumahimik ang silid. Humarap siya rito, naghihintay, hinahamon siyang tanggihan siya.

"Mahal kita," sabi niya.

Ang mga salitang iyon—malambot, halos desperado—mas nayanig siya kaysa sa anumang utos.

Sapagkat hindi kailanman naging tanong ang pagmamahal.

Syempre mahal siya nito.

Ngunit hindi ito tungkol sa pagmamahal.

"Ito ay prostitusyon," bulong niya, lumapit. "Gusto mong ipagbili ang aking katawan para iligtas ang iyong trono. Gusto mo akong ipagbili at magsimulang muli—kasama siya."

Hindi umimik si Nefirah, ngunit nahuli ni Laila ang pagbabago sa mga mata nito. Ang munting tagumpay.

Napatalon ang kanyang ama, umiiling. "Ikaw pa rin ang aking paborito, Laila. Ikaw pa rin ang aking panganay."

"Kahit magkaanak ka ng lalaki?"

Katahimikan.

Sa unang pagkakataon, naramdaman ni Laila ang pag-alinlangan. Bago pa siya makasagot—bago pa niya kayanin marinig ito—isang tunog ang yumanig sa katahimikan.

Isang mababang, lumalakas na ungol mula sa labas ng mga pader ng palasyo. Isang kaguluhan. Isang pagtitipon. Humarap ang Paraon sa beranda, ang kanyang mukha ay madilim sa isang bagay na hindi mabasa. At pagkatapos, pumasok ang punong pari. Namumutla ang mukha. Hinahabol ang hininga.

"Kailangan mong pumunta kaagad."