The Most Beautiful Woman in All of Egypt - Chapter #3 - Free To Read

Sa silid ng trono, tahimik na nakaupo si Laila sa tabi ng kanyang ama, nakikinig. Dahan-dahang nasusunog ang insenso sa mga tangsong brasero, umuusok paitaas sa may pinta-pintang kisame kung saan nakamasid ang mga lawin at asong-gubat mula sa kanilang lugar kasama ng mga diyos.

Nagtatalo ang mga bisir. Bulong-bulungan ang mga heneral. Ang mga solusyon ay kumalat sa sahig ng silid tulad ng natapon na tinta.

Palakasin ang mga pader. Tawagin ang mga mandirigma. Manalangin sa mga diyos.

Walang nagsalita nang may katiyakan. Dahil gaano man karaming sundalo ang utos ng Paraon, nauubusan na ng oras ang Memphis.

Hanggang sa may isang tinig na sumibak sa mga bulong.

"May paraan para matigil ito."

Si Nefirah.

Inilipat ni Laila ang kanyang tingin sa reyna, pinapanood habang lumalakad ito patungo sa liwanag. Ang mga gintong singsing na nakapatong sa kanyang mga daliri ay kumikislap habang hinahaplos niya ang kanyang tiyan, mabagal, sadya.

Tumahimik ang silid.

Kumunot ang mga mata ni Laila.

Ngumiti si Nefirah. "Isang paraan para hindi masunog ang kabisera."

Ipinagkrus ni Laila ang kanyang mga braso sa kanyang kandungan, hindi natitinag. "Sige, sabihin mo."

Bahagyang itiniling ng reyna ang kanyang ulo, tila naaaliw. "Kailangan kang ialay bilang nobya."

Nagkagulo ang silid. Sumigaw sa galit ang mga bisir. Nagpalitan ng tingin ang mga heneral sa hindi makapaniwala. Maging ang mga pari ay nakilos mula sa kanilang karaniwang katahimikan, humigpit ang hawak sa kanilang inukit na mga tungkod.

Pero si Ammon—wala siyang sinabi.

Pinapanood lang niya si Laila, hinuhubaran siya ng kanyang mga mata.

Umupo si Laila paatras sa kanyang upuan, mahinahon ang mukha, bagaman nagsimulang kumabog ang kanyang pulso sa kanyang leeg.

"Akala mo ba magmamakaawa akong ialay tulad ng isang tunikang sutla?"

Hindi nawala ang ngiti ni Nefirah.

"Ikaw ang pinakamagandang babae sa kaharian," sabi niya, maingat ang boses. "Isa sa kanila ang magnanais sa iyo."

Kanila.

Amunet. Khepri. Seti.

Ang mga panginoong mandirigma na sumisira sa mga lupain ng Paraon, ginagawang abo ang mga siyudad.

Humarap si Laila sa kanyang ama, ang lalaking hindi kailanman tumanggi sa kanya. "Sabihin mong hangal siya."

Tumahimik ang silid.

Hindi nagsalita ang Paraon.

Humigpit ang hawak niya sa mga braso ng kanyang trono, namumutla ang mga buko ng daliri, nakagulong ang noo sa isang bagay na hindi pa nakita ni Laila.

Pag-aalinlangan.

At sa sandaling iyon, naunawaan niya.

Ang kanyang ama—ang pinuno ng Dalawang Lupain, ang Buhay na Diyos, ang Lawin sa Trono ng Ehipto—ay natatakot.

Sa wakas, sinira ng kanyang tinig ang katahimikan, mas mahina kaysa sa narinig niya.

"Hindi ko ito hihingin sa iyo, aking bulaklak," sabi niya, mabigat ang mga mata sa isang bagay na ayaw niyang pangalanan.

"Maliban kung wala akong magagawa."